væla

Icelandic

From Old Norse væla, whence also probably English wail, from væ (“woe”), from Proto-Norse *ᚹᚨᛁ (*wai), from Proto-Germanic *wai (“alas! woe!”).

væla (weak verb, third-person singular past indicative vældi, supine vælt)

*væla* – active voice (*germynd*)
		present nútíð	past þátíð	present nútíð	past þátíð
infinitive nafnháttur		að væla
supine sagnbót		vælt
present participle lýsingarháttur nútíðar		vælandi

		indicative framsöguháttur		subjunctive viðtengingarháttur
singular	ég	væli	vældi	væli	vældi
	þú	vælir	vældir	vælir	vældir
	hann, hún, það	vælir	vældi	væli	vældi
plural	við	vælum	vældum	vælum	vældum
	þið	vælið	vælduð	vælið	vælduð
	þeir, þær, þau	væla	vældu	væli	vældu

		imperative boðháttur
singular	þú	væl (þú), vældu
plural	þið	vælið (þið), væliði¹

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.