vangur
Icelandic
Etymology
Inherited from Old Norse vangr.
Noun
vangur m (genitive singular vangs, nominative plural vangar)
Declension
| singular | plural | |||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | vangur | vangurinn | vangar | vangarnir |
| accusative | vang | vanginn | vanga | vangana |
| dative | vang, vangi | vangnum, vanginum | vöngum | vöngunum |
| genitive | vangs | vangsins | vanga | vanganna |
References
- Kristín Bjarnadóttir, editor (2002–2025), “vangur”, in Beygingarlýsing íslensks nútímamáls [The Database of Modern Icelandic Inflection] (in Icelandic), Reykjavík: The Árni Magnússon Institute for Icelandic Studies
- “vangur” in the Dictionary of Modern Icelandic (in Icelandic) and ISLEX (in the Nordic languages)