vangur

Icelandic

Etymology

Inherited from Old Norse vangr.

Noun

vangur m (genitive singular vangs, nominative plural vangar)

  1. field, flat area
    Synonym: völlur

Declension

Declension of vangur (masculine)
singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative vangur vangurinn vangar vangarnir
accusative vang vanginn vanga vangana
dative vang, vangi vangnum, vanginum vöngum vöngunum
genitive vangs vangsins vanga vanganna

References

  • Kristín Bjarnadóttir, editor (2002–2025), “vangur”, in Beygingarlýsing íslensks nútímamáls [The Database of Modern Icelandic Inflection] (in Icelandic), Reykjavík: The Árni Magnússon Institute for Icelandic Studies
  • “vangur” in the Dictionary of Modern Icelandic (in Icelandic) and ISLEX (in the Nordic languages)