vastbijten

Dutch

Etymology

Compound of vast +‎ bijten.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈvɑstˌbɛi̯.tə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: vast‧bij‧ten

Verb

vastbijten

  1. (reflexive, intransitive) to bite deep [with in ‘into’]
  2. (reflexive) to dig in [with in ‘in’], to continue with resilience [with in], to carry on resiliently [with in ‘with’]

Conjugation

Conjugation of vastbijten (strong class 1, separable)
infinitive vastbijten
past singular beet vast
past participle vastgebeten
infinitive vastbijten
gerund vastbijten n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular bijt vast beet vast vastbijt vastbeet
2nd person sing. (jij) bijt vast beet vast vastbijt vastbeet
2nd person sing. (u) bijt vast beet vast vastbijt vastbeet
2nd person sing. (gij) bijt vast beet vast vastbijt vastbeet
3rd person singular bijt vast beet vast vastbijt vastbeet
plural bijten vast beten vast vastbijten vastbeten
subjunctive sing.1 bijte vast bete vast vastbijte vastbete
subjunctive plur.1 bijten vast beten vast vastbijten vastbeten
imperative sing. bijt vast
imperative plur.1 bijt vast
participles vastbijtend vastgebeten
1) Archaic.

Descendants

  • vasbyt
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.