vergentia
Latin
Etymology 1
New Latin (16th century), vergēns + -ia.
Noun
vergentia f (genitive vergentiae); first declension
- inclination, tendency; vergence
- 1556, Galeni septima classis curandi methodum, Venice, page 117:
- "Pro eorum, qui inflammationem pariunt, humorum vergentia inclinationesque, vacuationes facit Hippocrates."
- 1678, Jean-Baptiste Orivai, Propugnaculum Hippocraticae ac Galenicae doctrinae, Paris, page 99:
- "revulsio est motus: illa est humorum vergentia ad partem, qua non opportet vergere"
Declension
First-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | vergentia | vergentiae |
| genitive | vergentiae | vergentiārum |
| dative | vergentiae | vergentiīs |
| accusative | vergentiam | vergentiās |
| ablative | vergentiā | vergentiīs |
| vocative | vergentia | vergentiae |
Etymology 2
See the etymology of the corresponding lemma form.
Participle
vergentia
- nominative/accusative/vocative neuter plural of vergēns