vergoelijken

Dutch

Etymology

From goelijk (“goodly, benign”) +‎ ver- -en.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

vergoelijken

  1. (transitive) to minimize, downplay, make something seem better than it is

Conjugation

Conjugation of vergoelijken (weak, prefixed)
infinitive vergoelijken
past singular vergoelijkte
past participle vergoelijkt
infinitive vergoelijken
gerund vergoelijken n
present tense past tense
1st person singular vergoelijk vergoelijkte
2nd person sing. (jij) vergoelijkt, vergoelijk2 vergoelijkte
2nd person sing. (u) vergoelijkt vergoelijkte
2nd person sing. (gij) vergoelijkt vergoelijkte
3rd person singular vergoelijkt vergoelijkte
plural vergoelijken vergoelijkten
subjunctive sing.1 vergoelijke vergoelijkte
subjunctive plur.1 vergoelijken vergoelijkten
imperative sing. vergoelijk
imperative plur.1 vergoelijkt
participles vergoelijkend vergoelijkt
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.