verkrachten

Dutch

Etymology

From kracht +‎ ver- -en.

Pronunciation

  • IPA(key): /vər.ˈkrɑx.tə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: ver‧krach‧ten
  • Rhymes: -ɑxtən

Verb

verkrachten

  1. to rape, to abuse

Conjugation

Conjugation of verkrachten (weak, prefixed)
infinitive verkrachten
past singular verkrachtte
past participle verkracht
infinitive verkrachten
gerund verkrachten n
present tense past tense
1st person singular verkracht verkrachtte
2nd person sing. (jij) verkracht verkrachtte
2nd person sing. (u) verkracht verkrachtte
2nd person sing. (gij) verkracht verkrachtte
3rd person singular verkracht verkrachtte
plural verkrachten verkrachtten
subjunctive sing.1 verkrachte verkrachtte
subjunctive plur.1 verkrachten verkrachtten
imperative sing. verkracht
imperative plur.1 verkracht
participles verkrachtend verkracht
1) Archaic.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.