verschrikken

Dutch

Etymology

From ver- +‎ schrikken.

Pronunciation

  • Audio:(file)
  • Rhymes: -ɪkən

Verb

verschrikken

  1. to frighten, startle (weak inflection; strong inflection proscribed)
  2. to be frightened, to be startled (strong inflection)

Conjugation

Conjugation of verschrikken (weak, prefixed)
infinitive verschrikken
past singular verschrikte
past participle verschrikt
infinitive verschrikken
gerund verschrikken n
present tense past tense
1st person singular verschrik verschrikte
2nd person sing. (jij) verschrikt, verschrik2 verschrikte
2nd person sing. (u) verschrikt verschrikte
2nd person sing. (gij) verschrikt verschrikte
3rd person singular verschrikt verschrikte
plural verschrikken verschrikten
subjunctive sing.1 verschrikke verschrikte
subjunctive plur.1 verschrikken verschrikten
imperative sing. verschrik
imperative plur.1 verschrikt
participles verschrikkend verschrikt
1) Archaic. 2) In case of inversion.


Conjugation of verschrikken (strong class 3a, prefixed)
infinitive verschrikken
past singular verschrok
past participle verschrokken
infinitive verschrikken
gerund verschrikken n
present tense past tense
1st person singular verschrik verschrok
2nd person sing. (jij) verschrikt, verschrik2 verschrok
2nd person sing. (u) verschrikt verschrok
2nd person sing. (gij) verschrikt verschrokt
3rd person singular verschrikt verschrok
plural verschrikken verschrokn
subjunctive sing.1 verschrikke verschrok
subjunctive plur.1 verschrikken verschrokn
imperative sing. verschrik
imperative plur.1 verschrikt
participles verschrikkend verschrokken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Descendants

  • Negerhollands: verskrek, verskrik
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.