vervagen

Dutch

Etymology

From vaag +‎ ver- -en.

Pronunciation

  • Audio:(file)
  • Rhymes: -aːɣən

Verb

vervagen

  1. (intransitive) to blur
  2. (transitive) to blur

Conjugation

Conjugation of vervagen (weak, prefixed)
infinitive vervagen
past singular vervaagde
past participle vervaagd
infinitive vervagen
gerund vervagen n
present tense past tense
1st person singular vervaag vervaagde
2nd person sing. (jij) vervaagt, vervaag2 vervaagde
2nd person sing. (u) vervaagt vervaagde
2nd person sing. (gij) vervaagt vervaagde
3rd person singular vervaagt vervaagde
plural vervagen vervaagden
subjunctive sing.1 vervage vervaagde
subjunctive plur.1 vervagen vervaagden
imperative sing. vervaag
imperative plur.1 vervaagt
participles vervagend vervaagd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.