verwaarlozen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch verwaerlosen, equivalent to obsolete waarloos (“careless, unmindful”) +‎ ver- -en.

Ultimately from Middle High German verwarlōsen, thereby a cognate with modern German verwahrlosen.

Pronunciation

  • IPA(key): /vərˈʋaːrˌloː.zə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: ver‧waar‧lo‧zen

Verb

verwaarlozen

  1. (transitive) to neglect

Conjugation

Conjugation of verwaarlozen (weak, prefixed)
infinitive verwaarlozen
past singular verwaarloosde
past participle verwaarloosd
infinitive verwaarlozen
gerund verwaarlozen n
present tense past tense
1st person singular verwaarloos verwaarloosde
2nd person sing. (jij) verwaarloost, verwaarloos2 verwaarloosde
2nd person sing. (u) verwaarloost verwaarloosde
2nd person sing. (gij) verwaarloost verwaarloosde
3rd person singular verwaarloost verwaarloosde
plural verwaarlozen verwaarloosden
subjunctive sing.1 verwaarloze verwaarloosde
subjunctive plur.1 verwaarlozen verwaarloosden
imperative sing. verwaarloos
imperative plur.1 verwaarloost
participles verwaarlozend verwaarloosd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Descendants

  • Afrikaans: verwaarloos

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.