vibratus
Latin
Etymology 1
Perfect passive participle of vibrō.
Participle
vibrātus (feminine vibrāta, neuter vibrātum); first/second-declension participle
- shook, agitated, brandished
- launched, hurled
- threatened
- trembled, vibrated, quivered
- glimmered, gleamed
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | vibrātus | vibrāta | vibrātum | vibrātī | vibrātae | vibrāta | |
| genitive | vibrātī | vibrātae | vibrātī | vibrātōrum | vibrātārum | vibrātōrum | |
| dative | vibrātō | vibrātae | vibrātō | vibrātīs | |||
| accusative | vibrātum | vibrātam | vibrātum | vibrātōs | vibrātās | vibrāta | |
| ablative | vibrātō | vibrātā | vibrātō | vibrātīs | |||
| vocative | vibrāte | vibrāta | vibrātum | vibrātī | vibrātae | vibrāta | |
Etymology 2
From vibrō (“to vibrate”) + -tus (action noun suffix).
Noun
vibrātus m (genitive vibrātūs); fourth declension
Inflection
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | vibrātus | vibrātūs |
| genitive | vibrātūs | vibrātuum |
| dative | vibrātuī | vibrātibus |
| accusative | vibrātum | vibrātūs |
| ablative | vibrātū | vibrātibus |
| vocative | vibrātus | vibrātūs |
Descendants
- → English: vibrate
References
- “vibratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press