virgultum
Latin
Etymology
For *virgulētum, from virgula + -etum.
Noun
virgultum n (genitive virgultī); second declension
Declension
Second-declension noun (neuter).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | virgultum | virgulta |
| genitive | virgultī | virgultōrum |
| dative | virgultō | virgultīs |
| accusative | virgultum | virgulta |
| ablative | virgultō | virgultīs |
| vocative | virgultum | virgulta |
Derived terms
- virgultus
- virgultitās
Descendants
- Italian: virgulto
- Portuguese: vergôntea
References
- “virgultum”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "virgultum", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- virgultum in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.