virgultus
Latin
Etymology
From virgultum.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [wɪrˈɡʊɫ.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [virˈɡul̪.t̪us]
Adjective
virgultus (feminine virgulta, neuter virgultum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | virgultus | virgulta | virgultum | virgultī | virgultae | virgulta | |
| genitive | virgultī | virgultae | virgultī | virgultōrum | virgultārum | virgultōrum | |
| dative | virgultō | virgultae | virgultō | virgultīs | |||
| accusative | virgultum | virgultam | virgultum | virgultōs | virgultās | virgulta | |
| ablative | virgultō | virgultā | virgultō | virgultīs | |||
| vocative | virgulte | virgulta | virgultum | virgultī | virgultae | virgulta | |
References
- “virgultus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- virgultus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.