viridicatus
Latin
Etymology
Has the form of a perfect passive participle from an unattested verb *viridicō from viridis (“green”) + -icō (verb-forming suffix). Compare viridicāns (“greenish”). Or possibly from an unattested adjective *viridicus (from viridis (“green”) + -icus), via viridicus + -ātus (“-ed”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [wɪ.rɪ.dɪˈkaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [vi.ri.d̪iˈkaː.t̪us]
Adjective
viridicātus (feminine viridicāta, neuter viridicātum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | viridicātus | viridicāta | viridicātum | viridicātī | viridicātae | viridicāta | |
| genitive | viridicātī | viridicātae | viridicātī | viridicātōrum | viridicātārum | viridicātōrum | |
| dative | viridicātō | viridicātae | viridicātō | viridicātīs | |||
| accusative | viridicātum | viridicātam | viridicātum | viridicātōs | viridicātās | viridicāta | |
| ablative | viridicātō | viridicātā | viridicātō | viridicātīs | |||
| vocative | viridicāte | viridicāta | viridicātum | viridicātī | viridicātae | viridicāta | |
References
- “viridicatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “viridicatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers