vitulamen
Latin
Etymology
Perhaps from vītis (“vine”) + -ula (diminutive suffix) + -men (noun suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [wiː.tʊˈɫaː.mɛn]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [vi.t̪uˈlaː.men]
Noun
vītulāmen n (genitive vītulāminis); third declension
- (Late Latin) shoot, sucker, sprig
Declension
Third-declension noun (neuter, imparisyllabic non-i-stem).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | vītulāmen | vītulāmina |
| genitive | vītulāminis | vītulāminum |
| dative | vītulāminī | vītulāminibus |
| accusative | vītulāmen | vītulāmina |
| ablative | vītulāmine | vītulāminibus |
| vocative | vītulāmen | vītulāmina |
References
- “vitulamen”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "vitulamen", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- vitulamen in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.