vitus
See also: Vitus
Estonian
Noun
vitus
Latin
Etymology
From Proto-Italic *weitus or *wītus, from Proto-Indo-European *wéh₁itus, from *weh₁y- (“to twist, to twine”) + *-tus. Compare Ancient Greek ἴτυς (ítus, “felloe”), Albanian vithe (“crupper (strap around a horse's rear)”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈwiː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈviː.t̪us]
Noun
vītus m (genitive vītūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | vītus | vītūs |
| genitive | vītūs | vītuum |
| dative | vītuī | vītibus |
| accusative | vītum | vītūs |
| ablative | vītū | vītibus |
| vocative | vītus | vītūs |
References
- vitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.