voliturus
Latin
Etymology
Future active participle of volō (“to wish”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [wɔ.lɪˈtuː.rʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [vo.liˈt̪uː.rus]
Participle
volitūrus (feminine volitūra, neuter volitūrum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | volitūrus | volitūra | volitūrum | volitūrī | volitūrae | volitūra | |
| genitive | volitūrī | volitūrae | volitūrī | volitūrōrum | volitūrārum | volitūrōrum | |
| dative | volitūrō | volitūrae | volitūrō | volitūrīs | |||
| accusative | volitūrum | volitūram | volitūrum | volitūrōs | volitūrās | volitūra | |
| ablative | volitūrō | volitūrā | volitūrō | volitūrīs | |||
| vocative | volitūre | volitūra | volitūrum | volitūrī | volitūrae | volitūra | |
References
- “vŏlo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press