voltrekken
Dutch
Etymology
From Middle Dutch voltrecken (14th c.), probably after Middle High German volleziehen, from Old High German follaziohan (8th c.), whence German vollziehen. Equivalent to vol- + trekken.
Pronunciation
- IPA(key): /vɔlˈtrɛkə(n)/
Audio: (file) - Rhymes: -ɛkən
Verb
voltrekken
- (transitive) to execute, carry out
- Hedenmorgen is het doodsvonnis voltrokken. ― This morning the death sentence was executed.
- (reflexive) to happen, to take place
- Er was een ramp bezig zich te voltrekken in New Orleans. ― A disaster was taking place in New Orleans.
Conjugation
| Conjugation of voltrekken (strong class 3b, prefixed) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | voltrekken | |||
| past singular | voltrok | |||
| past participle | voltrokken | |||
| infinitive | voltrekken | |||
| gerund | voltrekken n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | voltrek | voltrok | ||
| 2nd person sing. (jij) | voltrekt, voltrek2 | voltrok | ||
| 2nd person sing. (u) | voltrekt | voltrok | ||
| 2nd person sing. (gij) | voltrekt | voltrokt | ||
| 3rd person singular | voltrekt | voltrok | ||
| plural | voltrekken | voltrokken | ||
| subjunctive sing.1 | voltrekke | voltrokke | ||
| subjunctive plur.1 | voltrekken | voltrokken | ||
| imperative sing. | voltrek | |||
| imperative plur.1 | voltrekt | |||
| participles | voltrekkend | voltrokken | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||