wäit
Luxembourgish
Etymology
From Middle High German wīt, from the uninflected stem of Old High German *wīd, northern variant of wīt. Doublet of weit (“wide”), which is from the inflected forms.
Pronunciation
- IPA(key): /væi̯t/, [væˑɪ̯t]
- Rhymes: -æːɪt
Adjective
wäit (masculine wäiten, neuter wäit, comparative méi wäit, superlative am wäitsten)
vu wäit / vu Wäitem
bei Wäitem
Declension
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | |||
| predicative | hien ass | si ass | et ass | si si(nn) | |
| nominative / accusative |
attributive and/or after determiner | wäiten | |||
| independent without determiner | wäites | wäiter | |||
| dative | after any declined word | wäiten | wäiter | wäiten | wäiten |
| as first declined word | wäitem | wäitem | |||
Adverb
wäit
Saterland Frisian
Etymology
From Old Frisian wēt, from Proto-West Germanic *wāt.
Adjective
wäit