waien
Old Dutch
Etymology
From Proto-West Germanic *wāan.
Verb
wāien
- to blow (of wind)
Conjugation
Conjugation of wāien (strong class 7 irregular / weak class 1)
| infinitive | wāien | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | wāio, wāion | wiew, wāida |
| 2nd person singular | wāies | wiewi, wāidos |
| 3rd person singular | wāiet | wiew, wāida |
| 1st person plural | wāiun | wiewun, wāidon |
| 2nd person plural | wāiet | wiewut, wāidot |
| 3rd person plural | wāiunt | wiewun, wāidon |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | wāie | wiewi, wāidi |
| 2nd person singular | wāiis | wiewi, wāidis |
| 3rd person singular | wāie | wiewi, wāidi |
| 1st person plural | wāiin | wiewin, wāidin |
| 2nd person plural | wāiit | wiewit, wāidit |
| 3rd person plural | wāiin | wiewin, wāidin |
| imperative | present | |
| singular | wāi | |
| plural | wāiet | |
| participle | present | past |
| wāiendi | wāiet, giwāiet | |
Descendants
Further reading
- “wāion”, in Oudnederlands Woordenboek, 2012