wascan
Old Dutch
Etymology
From Proto-West Germanic *waskan.
Verb
wascan
- to wash
Inflection
Conjugation of wascan (strong class 7)
| infinitive | wascan | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | wasco, wascon | wiesc |
| 2nd person singular | weskis | wieski |
| 3rd person singular | weskit | wiesc |
| 1st person plural | wascun | wiescon |
| 2nd person plural | waskit | wiescot |
| 3rd person plural | wascunt | wiescon |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | waske | wieski |
| 2nd person singular | waskis | wieski |
| 3rd person singular | waske | wieski |
| 1st person plural | waskin | wieskin |
| 2nd person plural | waskit | wieskit |
| 3rd person plural | waskin | wieskin |
| imperative | present | |
| singular | wasc | |
| plural | wasket | |
| participle | present | past |
| wascandi | wascan, giwascan | |
Descendants
Further reading
- “waskan”, in Oudnederlands Woordenboek, 2012
Old English
Alternative forms
Etymology
From Proto-West Germanic *waskan, from Proto-Germanic *waskaną, ultimately from Proto-Indo-European *wed- (“wet, water”)
Pronunciation
- IPA(key): /ˈwɑs.kɑn/
Verb
wascan
- to wash
Conjugation
Conjugation of wascan (strong, class VI)
| infinitive | wascan | wascenne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | wasce | wōsc |
| second person singular | wæsċst | wōsce |
| third person singular | wæsċþ | wōsc |
| plural | wascaþ | wōscon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | wasce | wōsce |
| plural | wascen | wōscen |
| imperative | ||
| singular | wasc | |
| plural | wascaþ | |
| participle | present | past |
| wascende | (ġe)wæscen, (ġe)wascen | |
Derived terms
- āwascan
- ġewascan
- wæsċingweġ
Related terms
- wæsċ
- wæsċestre