wegglijden

Dutch

Etymology

From weg +‎ glijden.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈʋɛ.xlɛi̯.də(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: weg‧glij‧den

Verb

wegglijden

  1. to slip away

Conjugation

Conjugation of wegglijden (strong class 1, slightly irregular, separable)
infinitive wegglijden
past singular gleed weg
past participle weggegleden
infinitive wegglijden
gerund wegglijden n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular glij weg, glijd weg gleed weg wegglij, wegglijd weggleed
2nd person sing. (jij) glijdt weg, glij weg2, glijd weg2 gleed weg wegglijdt weggleed
2nd person sing. (u) glijdt weg gleed weg wegglijdt weggleed
2nd person sing. (gij) glijdt weg gleedt weg wegglijdt weggleedt
3rd person singular glijdt weg gleed weg wegglijdt weggleed
plural glijden weg gleden weg wegglijden weggleden
subjunctive sing.1 glijde weg glede weg wegglijde wegglede
subjunctive plur.1 glijden weg gleden weg wegglijden weggleden
imperative sing. glij weg, glijd weg
imperative plur.1 glijdt weg
participles wegglijdend weggegleden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

  • glijden weg
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.