wegsluipen

Dutch

Etymology

From weg (“away”) +‎ sluipen (“to sneak”).

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

wegsluipen

  1. to sneak off, slip away

Conjugation

Conjugation of wegsluipen (strong class 2b, separable)
infinitive wegsluipen
past singular sloop weg
past participle weggeslopen
infinitive wegsluipen
gerund wegsluipen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular sluip weg sloop weg wegsluip wegsloop
2nd person sing. (jij) sluipt weg, sluip weg2 sloop weg wegsluipt wegsloop
2nd person sing. (u) sluipt weg sloop weg wegsluipt wegsloop
2nd person sing. (gij) sluipt weg sloopt weg wegsluipt wegsloopt
3rd person singular sluipt weg sloop weg wegsluipt wegsloop
plural sluipen weg slopen weg wegsluipen wegslopen
subjunctive sing.1 sluipe weg slope weg wegsluipe wegslope
subjunctive plur.1 sluipen weg slopen weg wegsluipen wegslopen
imperative sing. sluip weg
imperative plur.1 sluipt weg
participles wegsluipend weggeslopen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.