wiþblawan
Old English
Etymology
From wiþ- + blāwan. Compare Middle High German widerblæjen.
Pronunciation
- IPA(key): /wiθˈblɑː.wɑn/, [wiðˈblɑː.wɑn]
Verb
wiþblāwan
Conjugation
Conjugation of wiþblāwan (strong, class VII)
| infinitive | wiþblāwan | wiþblāwenne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | wiþblāwe | wiþblēow |
| second person singular | wiþblǣwst | wiþblēowe |
| third person singular | wiþblǣwþ | wiþblēow |
| plural | wiþblāwaþ | wiþblēowon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | wiþblāwe | wiþblēowe |
| plural | wiþblāwen | wiþblēowen |
| imperative | ||
| singular | wiþblāw | |
| plural | wiþblāwaþ | |
| participle | present | past |
| wiþblāwende | wiþblāwen | |
References
Joseph Bosworth, T. Northcote Toller (1898) “wiþblawan”, in An Anglo-Saxon Dictionary, second edition, Oxford: Oxford University Press.