wiþcweþan
Old English
Alternative forms
- wiðcweðan — edh spelling
Etymology
From Proto-West Germanic *wiþikweþan, equivalent to wiþ- + cweþan.
Pronunciation
- IPA(key): /wiθˈkwe.θɑn/, [wiθˈkwe.ðɑn]
Verb
wiþcweþan
Conjugation
Conjugation of wiþcweþan (strong, class V)
| infinitive | wiþcweþan | wiþcweþenne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | wiþcweþe | wiþcwæþ |
| second person singular | wiþcwist | wiþcwǣde |
| third person singular | wiþcwiþþ, wiþcwiþ | wiþcwæþ |
| plural | wiþcweþaþ | wiþcwǣdon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | wiþcweþe | wiþcwǣde |
| plural | wiþcweþen | wiþcwǣden |
| imperative | ||
| singular | wiþcweþ | |
| plural | wiþcweþaþ | |
| participle | present | past |
| wiþcweþende | wiþcweden | |
Derived terms
- wiþcwedennes f (“contradiction”)
Descendants
- Middle English: withquethen
References
- Joseph Bosworth, T. Northcote Toller (1898) “WIÞCWEÞAN”, in An Anglo-Saxon Dictionary, second edition, Oxford: Oxford University Press.
- Joseph Bosworth, T. Northcote Toller (1898) “WIÞCWEÞAN supplemental input”, in An Anglo-Saxon Dictionary, second edition, Oxford: Oxford University Press.