wiþgangan
Old English
Etymology
From wiþ- (“against”) + gangan. Compare Faroese viðganga (“to confess”), Old Norse viðganga (“to access, admit”), and Scots withgang (“to give license, indulge”)
Pronunciation
- IPA(key): /wiθˈɡɑn.ɡɑn/, [wiðˈɡɑŋ.ɡɑn]
Verb
wiþgangan
Conjugation
Conjugation of wiþgangan (strong, class VII)
| infinitive | wiþgangan | wiþgangenne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | wiþgange | wiþġēng, wiþġīeng |
| second person singular | wiþgengst | wiþġēnge, wiþġīenge |
| third person singular | wiþgengþ | wiþġēng, wiþġīeng |
| plural | wiþgangaþ | wiþġēngon, wiþġīengon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | wiþgange | wiþġēnge, wiþġīenge |
| plural | wiþgangen | wiþġēngen, wiþġīengen |
| imperative | ||
| singular | wiþgang | |
| plural | wiþgangaþ | |
| participle | present | past |
| wiþgangende | wiþgangen | |
References
- Joseph Bosworth, T. Northcote Toller (1898) “wiþ-gangan”, in An Anglo-Saxon Dictionary, second edition, Oxford: Oxford University Press.