wisperen
Dutch
Etymology
From Middle Dutch wisperen, from Old Dutch *wisperon, from Proto-West Germanic *hwisprōn, from Proto-Germanic *hwisprōną.
Verb
wisperen
- (dated) to whisper
- Synonyms: wispelen, fluisteren
Conjugation
| Conjugation of wisperen (weak) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | wisperen | |||
| past singular | wisperde | |||
| past participle | gewisperd | |||
| infinitive | wisperen | |||
| gerund | wisperen n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | wisper | wisperde | ||
| 2nd person sing. (jij) | wispert, wisper2 | wisperde | ||
| 2nd person sing. (u) | wispert | wisperde | ||
| 2nd person sing. (gij) | wispert | wisperde | ||
| 3rd person singular | wispert | wisperde | ||
| plural | wisperen | wisperden | ||
| subjunctive sing.1 | wispere | wisperde | ||
| subjunctive plur.1 | wisperen | wisperden | ||
| imperative sing. | wisper | |||
| imperative plur.1 | wispert | |||
| participles | wisperend | gewisperd | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||