zwartmaken

Dutch

Etymology

Compound of zwart (“black”) +‎ maken (“to make”).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈzʋɑrtˌmaː.kə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: zwart‧ma‧ken

Verb

zwartmaken

  1. (literally) to blacken, to make black(er)
  2. (figuratively) to blacken, to defame, to present (too) badly

Conjugation

Conjugation of zwartmaken (weak, separable)
infinitive zwartmaken
past singular maakte zwart
past participle zwartgemaakt
infinitive zwartmaken
gerund zwartmaken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular maak zwart maakte zwart zwartmaak zwartmaakte
2nd person sing. (jij) maakt zwart, maak zwart2 maakte zwart zwartmaakt zwartmaakte
2nd person sing. (u) maakt zwart maakte zwart zwartmaakt zwartmaakte
2nd person sing. (gij) maakt zwart maakte zwart zwartmaakt zwartmaakte
3rd person singular maakt zwart maakte zwart zwartmaakt zwartmaakte
plural maken zwart maakten zwart zwartmaken zwartmaakten
subjunctive sing.1 make zwart maakte zwart zwartmake zwartmaakte
subjunctive plur.1 maken zwart maakten zwart zwartmaken zwartmaakten
imperative sing. maak zwart
imperative plur.1 maakt zwart
participles zwartmakend zwartgemaakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.