άδικος

See also: ἄδικος

Greek

Etymology

Inherited from Ancient Greek ἄδικος (ádikos).

Pronunciation

IPA^(key): /ˈa.ði.kos/ compare to αδίκως (adíkos)
Hyphenation: ά‧δι‧κος

Adjective

άδικος • (ádikos) m (feminine άδικη, neuter άδικο)

unfair, wrongful, unjust

Declension

Declension of άδικος
	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	άδικος (ádikos)	άδικη (ádiki)	άδικο (ádiko)	άδικοι (ádikoi)	άδικες (ádikes)	άδικα (ádika)
genitive	άδικου (ádikou)	άδικης (ádikis)	άδικου (ádikou)	άδικων (ádikon)	άδικων (ádikon)	άδικων (ádikon)
accusative	άδικο (ádiko)	άδικη (ádiki)	άδικο (ádiko)	άδικους (ádikous)	άδικες (ádikes)	άδικα (ádika)
vocative	άδικε (ádike)	άδικη (ádiki)	άδικο (ádiko)	άδικοι (ádikoi)	άδικες (ádikes)	άδικα (ádika)

Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο άδικος, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο άδικος, etc.)

Derived terms

σαν την άδικη κατάρα (san tin ádiki katára, “like a blue-arsed fly”) (literally, like the unfair curse)

Related terms

άδικα (ádika, “wrongly”, adverb)
αδίκαστος (adíkastos, “untried”)
αδίκημα n (adíkima, “offence”)
αδικημένος (adikiménos, “wronged, offended”)
αδικητής m (adikitís, “offender”)
αδικήτρια f (adikítria, “offender”)
αδικία f (adikía, “wrong, inequity, injustice”)
άδικο n (ádiko, “wrong”)
αδικοπραγία f (adikopragía, “malfeasance, tort”)
αδικοπραγώ (adikopragó, “to do wrong, to wrong”)
αδικοπραξία f (adikopraxía, “malfeasance, tort”)
αδικοχαμένος (adikochaménos, “die prematurely”)
αδικώ (adikó, “do injustice”)
αδίκως (adíkos, “do injustice”, formal adverb)