αηδία

From Ancient Greek ἀηδία (aēdía), from ἀηδής (aēdḗs, “disgusting, revolting”), from ἀ- (a-, “a-, un-”) + ἡδύς (hēdús, “pleasant, sweet”).

• IPA^(key): /aiˈðia/
• Hyphenation: αη‧δί‧α

αηδία • (aïdía) f (plural αηδίες)

1. disgust, revulsion, distaste (intense dislike or loathing someone feels for something bad or nasty)

   Σβήσ’ την τηλεόραση – αυτός ο δημοσιογράφος μου προκαλεί αηδία!

   Svís’ tin tileórasi – aftós o dimosiográfos mou prokaleí aïdía!

   Turn off the TV – that reporter makes me sick!

   Γύρισα αλλού τα μάτια μου με αηδία.

   Gýrisa alloú ta mátia mou me aïdía.

   I looked away in disgust.

2. (figuratively, in the plural) nonsense, rubbish, trash, crap, bull, shit (words, actions, etc of no meaning)

   Όλο κάθεται και λέει αηδίες.

   Ólo káthetai kai léei aïdíes.

   All he does is sit and talk crap.

   Το παιδί της είναι πολύ άτακτο κι όλο κάνει αηδίες.

   To paidí tis eínai polý átakto ki ólo kánei aïdíes.

   Her child is very badly behaved and all he does is act the fool.

• (disgust, revulsion): απέχθεια f (apéchtheia), σιχαμάρα f (sichamára), αποστροφή f (apostrofí)
• (nonsense, rubbish): κουταμάρα f (koutamára), ανοησία f (anoïsía), βλακεία f (vlakeía), σαχλαμάρα f (sachlamára), μαλακία f (malakía) (vulgar)

• αηδιαστικός (aïdiastikós, “disgusting”)
• αηδής (aïdís, “disgusting”) (formal)
• αηδιάζω (aïdiázo, “to be disgusted”)
• αηδιασμένος (aïdiasménos, “disgusted”)