γανάω

Ancient Greek

Alternative forms

γανόω (ganóō)

Etymology

From γάνος (gános, “brightness, sheen”) +‎ -άω (-áō, verb suffix).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /ɡa.ná.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ɡaˈna.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ɣaˈna.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ɣaˈna.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ɣaˈna.o/

Verb

γανάω • (ganáō)

to be bright, shine
1. (of metals) to glitter, gleam
  - Inscriptiones Graecae, 2².3606.19:
    παῖδας Ἀθηναίων χαλκῷ γανάοντας ἐφήβους
    paîdas Athēnaíōn khalkōî ganáontas ephḗbous
    the children of Athens, youths glittering in bronze
2. (figurative) to be happy, rejoice
  - Oppian, Halieutica 1.659:
    τε παισὶ στρωφᾶται γανόωσα
    te paisì strōphâtai ganóōsa
    and circles about her children gaily
(transitive) to clean
- Hesychius Γ:
  γανάσσαι: σμῆξαι, πλῦναι
  ganássai: smêxai, plûnai
  (please add an English translation of this quotation)
1. (figurative) to glorify
  - 470 BCE, Aeschylus, The Suppliants 1019:
    μάκαρας θεοὺς γανάοντες πολιούχους
    mákaras theoùs ganáontes polioúkhous
    glorifying the blessed gods, guardians of the city

Conjugation

Present: γανᾰ́ω, γανᾰ́ομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	γανᾰ́ω	γανᾰ́εις	γανᾰ́ει	γανᾰ́ετον	γανᾰ́ετον	γανᾰ́ομεν	γανᾰ́ετε	γανᾰ́ουσῐ(ν)
	subjunctive	γανᾰ́ω	γανᾰ́ῃς	γανᾰ́ῃ	γανᾰ́ητον	γανᾰ́ητον	γανᾰ́ωμεν	γανᾰ́ητε	γανᾰ́ωσῐ(ν)
	optative	γανᾰ́οιμῐ	γανᾰ́οις	γανᾰ́οι	γανᾰ́οιτον	γανᾰοίτην	γανᾰ́οιμεν	γανᾰ́οιτε	γανᾰ́οιεν
	imperative		γάνᾰε	γανᾰέτω	γανᾰ́ετον	γανᾰέτων		γανᾰ́ετε	γανᾰόντων
middle/ passive	indicative	γανᾰ́ομαι	γανᾰ́ῃ / γανᾰ́ει	γανᾰ́εται	γανᾰ́εσθον	γανᾰ́εσθον	γανᾰόμεθᾰ	γανᾰ́εσθε	γανᾰ́ονται
	subjunctive	γανᾰ́ωμαι	γανᾰ́ῃ	γανᾰ́ηται	γανᾰ́ησθον	γανᾰ́ησθον	γανᾰώμεθᾰ	γανᾰ́ησθε	γανᾰ́ωνται
	optative	γανᾰοίμην	γανᾰ́οιο	γανᾰ́οιτο	γανᾰ́οισθον	γανᾰοίσθην	γανᾰοίμεθᾰ	γανᾰ́οισθε	γανᾰ́οιντο
	imperative		γανᾰ́ου	γανᾰέσθω	γανᾰ́εσθον	γανᾰέσθων		γανᾰ́εσθε	γανᾰέσθων
		active				middle/passive
infinitive		γανᾰ́ειν				γανᾰ́εσθαι
participle	m	γανᾰ́ων				γανᾰόμενος
	f	γανᾰ́ουσᾰ				γανᾰομένη
	n	γανᾰ́ον				γανᾰόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: γανῶ, γανῶμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	γανῶ	γανᾷς	γανᾷ	γανᾶτον	γανᾶτον	γανῶμεν	γανᾶτε	γανῶσῐ(ν)
	subjunctive	γανῶ	γανᾷς	γανᾷ	γανᾶτον	γανᾶτον	γανῶμεν	γανᾶτε	γανῶσῐ(ν)
	optative	γανῴην / γανῷμῐ	γανῴης / γανῷς	γανῴη / γανῷ	γανῷτον / γανῴητον	γανῴτην / γανῳήτην	γανῷμεν / γανῴημεν	γανῷτε / γανῴητε	γανῷεν / γανῴησᾰν
	imperative		γάνᾱ	γανᾱ́τω	γανᾶτον	γανᾱ́των		γανᾶτε	γανώντων
middle/ passive	indicative	γανῶμαι	γανᾷ	γανᾶται	γανᾶσθον	γανᾶσθον	γανώμεθᾰ	γανᾶσθε	γανῶνται
	subjunctive	γανῶμαι	γανᾷ	γανᾶται	γανᾶσθον	γανᾶσθον	γανώμεθᾰ	γανᾶσθε	γανῶνται
	optative	γανῴμην	γανῷο	γανῷτο	γανῷσθον	γανῴσθην	γανῴμεθᾰ	γανῷσθε	γανῷντο
	imperative		γανῶ	γανᾱ́σθω	γανᾶσθον	γανᾱ́σθων		γανᾶσθε	γανᾱ́σθων
		active				middle/passive
infinitive		γανᾶν				γανᾶσθαι
participle	m	γανῶν				γανώμενος
	f	γανῶσᾰ				γανωμένη
	n	γανῶν				γανώμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐγάνησᾰ, ἐγανησᾰ́μην, ἐγανήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐγάνησᾰ	ἐγάνησᾰς	ἐγάνησε(ν)	ἐγανήσᾰτον	ἐγανησᾰ́την	ἐγανήσᾰμεν	ἐγανήσᾰτε	ἐγάνησᾰν
	subjunctive	γανήσω	γανήσῃς	γανήσῃ	γανήσητον	γανήσητον	γανήσωμεν	γανήσητε	γανήσωσῐ(ν)
	optative	γανήσαιμῐ	γανήσειᾰς / γανήσαις	γανήσειε(ν) / γανήσαι	γανήσαιτον	γανησαίτην	γανήσαιμεν	γανήσαιτε	γανήσειᾰν / γανήσαιεν
	imperative		γάνησον	γανησᾰ́τω	γανήσᾰτον	γανησᾰ́των		γανήσᾰτε	γανησᾰ́ντων
middle	indicative	ἐγανησᾰ́μην	ἐγανήσω	ἐγανήσᾰτο	ἐγανήσᾰσθον	ἐγανησᾰ́σθην	ἐγανησᾰ́μεθᾰ	ἐγανήσᾰσθε	ἐγανήσᾰντο
	subjunctive	γανήσωμαι	γανήσῃ	γανήσηται	γανήσησθον	γανήσησθον	γανησώμεθᾰ	γανήσησθε	γανήσωνται
	optative	γανησαίμην	γανήσαιο	γανήσαιτο	γανήσαισθον	γανησαίσθην	γανησαίμεθᾰ	γανήσαισθε	γανήσαιντο
	imperative		γάνησαι	γανησᾰ́σθω	γανήσᾰσθον	γανησᾰ́σθων		γανήσᾰσθε	γανησᾰ́σθων
passive	indicative	ἐγανήθην	ἐγανήθης	ἐγανήθη	ἐγανήθητον	ἐγανηθήτην	ἐγανήθημεν	ἐγανήθητε	ἐγανήθησᾰν
	subjunctive	γανηθῶ	γανηθῇς	γανηθῇ	γανηθῆτον	γανηθῆτον	γανηθῶμεν	γανηθῆτε	γανηθῶσῐ(ν)
	optative	γανηθείην	γανηθείης	γανηθείη	γανηθεῖτον / γανηθείητον	γανηθείτην / γανηθειήτην	γανηθεῖμεν / γανηθείημεν	γανηθεῖτε / γανηθείητε	γανηθεῖεν / γανηθείησᾰν
	imperative		γανήθητῐ	γανηθήτω	γανήθητον	γανηθήτων		γανήθητε	γανηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		γανῆσαι			γανήσᾰσθαι		γανηθῆναι
participle	m	γανήσᾱς			γανησᾰ́μενος		γανηθείς
	f	γανήσᾱσᾰ			γανησᾰμένη		γανηθεῖσᾰ
	n	γανῆσᾰν			γανησᾰ́μενον		γανηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.