διθυμία
Ancient Greek
Etymology
From δῐ́θῡμος (dĭ́thūmos, “at variance”) + -ῐ́ᾱ (-ĭ́ā), from δῐ́ς (dĭ́s, “twice”) + θῡμός (thūmós, “soul”).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /di.tʰyː.mí.aː/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /di.tʰyˈmi.a/
- (4th CE Koine) IPA(key): /ði.θyˈmi.a/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /ði.θyˈmi.a/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /ði.θiˈmi.a/
Noun
δῐθῡμῐ́ᾱ • (dĭthūmĭ́ā) f (genitive δῐθῡμῐ́ᾱς); first declension
- dissension
- Hesychius Δ
- Etymologicum Magnum 275.5
- Eustathius 936.36
Inflection
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ δῐθῡμῐ́ᾱ hē dĭthūmĭ́ā |
τὼ δῐθῡμῐ́ᾱ tṑ dĭthūmĭ́ā |
αἱ δῐθῡμῐ́αι hai dĭthūmĭ́ai | ||||||||||
| Genitive | τῆς δῐθῡμῐ́ᾱς tês dĭthūmĭ́ās |
τοῖν δῐθῡμῐ́αιν toîn dĭthūmĭ́ain |
τῶν δῐθῡμῐῶν tôn dĭthūmĭôn | ||||||||||
| Dative | τῇ δῐθῡμῐ́ᾳ tēî dĭthūmĭ́āi |
τοῖν δῐθῡμῐ́αιν toîn dĭthūmĭ́ain |
ταῖς δῐθῡμῐ́αις taîs dĭthūmĭ́ais | ||||||||||
| Accusative | τὴν δῐθῡμῐ́ᾱν tḕn dĭthūmĭ́ān |
τὼ δῐθῡμῐ́ᾱ tṑ dĭthūmĭ́ā |
τᾱ̀ς δῐθῡμῐ́ᾱς tā̀s dĭthūmĭ́ās | ||||||||||
| Vocative | δῐθῡμῐ́ᾱ dĭthūmĭ́ā |
δῐθῡμῐ́ᾱ dĭthūmĭ́ā |
δῐθῡμῐ́αι dĭthūmĭ́ai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
References
- “διθυμία”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- διθυμία in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
- διθυμία in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2025)