κανόνας

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /ka.nó.nas/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kaˈno.nas/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /kaˈno.nas/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /kaˈno.nas/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /kaˈno.nas/

Noun

κᾰνόνᾰς • (kănónăs)

accusative plural of κᾰνών (kănṓn)

Greek

Etymology

From the Ancient Greek κανών (kanṓn).

Pronunciation

IPA^(key): /kaˈno.nas/
Hyphenation: κα‧νό‧νας

Noun

κανόνας • (kanónas) m (plural κανόνες)

Declension

Declension of **κανόνας**
	singular	plural
nominative	κανόνας (kanónas)	κανόνες (kanónes)
genitive	κανόνα (kanóna)	κανόνων (kanónon)
accusative	κανόνα (kanóna)	κανόνες (kanónes)
vocative	κανόνα (kanóna)	κανόνες (kanónes)

Antonyms

εξαίρεση (exaíresi, “exception”)

Derived terms

κατά κανόνα (katá kanóna)

Further reading

κανόνας, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language