κοινών

Ancient Greek

Etymology

From κοινός (koinós) +‎ -έων (-éōn), contracted -ών (-ṓn), an obscure suffix that appears as -άων (-áōn) in Doric and as -ήων (-ḗōn) in Ionic. Compare the like ξυνών (xunṓn, “partner”) and its dialectal forms ξυνάων (xunáōn) (Doric), ξυνήων (xunḗōn) (Ionic) and ξυνέων (xunéōn) (Attic), from ξυνός (xunós, “common”). The same suffix also bear the Homeric words ὀπάων (opáōn, “comrade”) (in Herodotus ὀπέων (opéōn)) and διδυμάων (didumáōn, “twin”) instead of δίδυμος (dídumos), the common notion being the conjunction of two persons.

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /koi̯.nɔ̌ːn/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kyˈnon/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /cyˈnon/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /cyˈnon/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ciˈnon/

Noun

κοινών • (koinṓn) m (genitive κοινῶνος); third declension (Xenophonteian)

companion, partner, fellow

Declension

Third declension of ὁ κοινών; τοῦ κοινῶνος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ κοινών ho koinṓn	τὼ κοινῶνε tṑ koinône	οἱ κοινῶνες hoi koinônes
Genitive	τοῦ κοινῶνος toû koinônos	τοῖν κοινώνοιν toîn koinṓnoin	τῶν κοινώνων tôn koinṓnōn
Dative	τῷ κοινῶνῐ tōî koinônĭ	τοῖν κοινώνοιν toîn koinṓnoin	τοῖς κοινῶσῐ / κοινῶσῐν toîs koinôsĭ(n)
Accusative	τὸν κοινῶνᾰ tòn koinônă	τὼ κοινῶνε tṑ koinône	τοὺς κοινῶνᾰς toùs koinônăs
Vocative	κοινών koinṓn	κοινῶνε koinône	κοινῶνες koinônes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

κοινωνέω (koinōnéō)

References

“κοινών”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
Manu Leumann (1950): Homerische Wörter, Basel, page 224. There it says (in German): Att. κοινωνέω 'habe Anteil' sieht aus wie eine Ableitung von κοινωνός. Aber das Grundwort ist unzweifelhaft *κοινᾱ́ων Gen. -ᾱ́ονος (gebildet wie hom. διδυμάονε [...]), dor. usw. κοινάν im 5. Jahrh.: Pind. Py. 3,28, Inscr. Schw. 362,4 (Lokris), 656,21 (Tegea); vgl. κοινεών Eur. Her. 149 u. 34; Xenophons κοινών, Cyr. p. 7,5,35 al. scheint eine Umsetzung von dor. κοινάν nach att. κοινωνέω zu sein. Zu κοινάν gehört κοινανέω (gleich att. κοινωνέω) Schw. 89^g (Argos), 323 B 48 (Delphi), Foedus ap. Thuk. 5,79,1; vgl. auch κοινανία Pind. Py. 1,97. Zur Sicherung der Altertümlichkeit von κοινάων dient auch dies: Wie neben κοινός 'gemeinsam' ein ξῡνός, so steht neben *κοινάων κοινάν ein ξυνάων ξυνάν, Form ξυνάων Pind. Py. 3,48 Aisch. frg. 99,6 (per coni.) ξυνάν Pind. Nem. 5,27 ξυνήων Hsd. th. 595 u. 601, ξυνών Soph. frg. 970, ξυνωνίη schon Archil. 89. Man erwartet also gegenüber dor. κοινανέω zunächst ein att. *κοινεωνέω. Und att. κοινωνός ist junge Rückbildung aus κοινωνέω, nach dem Verhältnis von στρατηγός zu στρατηγέω.
Pierre Chantraine (1933): La formation des noms en grec ancien, Paris, page 163. There it says (in French): Homère fournit ὀπάων «compagnon», gén. -άονος, cf. ὀπάζω, etc..., et διδυμάων, au duel διδυμάονε, «frères jumeaux» qui semble purement et simplement un élargissement de δίδυμος. La finale -ᾱων, sous la forme -εων en ionien-attique, et parfois contractée en -ᾱν dans les dialectes de l'Ouest, a continué à vivre à côté de -ων: ici encore, on aperçoit bien l'ensemble du système, mais il est difficile de rendre compte du détail: les faits semblent indiquer une confusion entre le suffixe à nasale de l'indo-européen et une finale préhellénique. Le dorien a κοινᾱ́ν «qui participe» (Pindare, etc...) pour quoi Xénophon emploie κοινών, cf. κοινός ; le mot forme un couple avec ξυνάων, ξυνάν, attique ξυνών «qui participe», de ξυν, ξυνός.

Greek

Adjective

κοινών • (koinón)

genitive masculine plural of κοινός (koinós)
genitive feminine plural of κοινός (koinós)
genitive neuter plural of κοινός (koinós)