μονάζω

Ancient Greek

Etymology

From μόνος (mónos, “alone”) +‎ -άζω (-ázō).

Pronunciation

 

Verb

μονάζω • (monázō)

  1. to be alone

Conjugation

   Present: μονᾰ́ζω, μονᾰ́ζομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative μονᾰ́ζω μονᾰ́ζεις μονᾰ́ζει μονᾰ́ζετον μονᾰ́ζετον μονᾰ́ζομεν μονᾰ́ζετε μονᾰ́ζουσῐ(ν)
subjunctive μονᾰ́ζω μονᾰ́ζῃς μονᾰ́ζῃ μονᾰ́ζητον μονᾰ́ζητον μονᾰ́ζωμεν μονᾰ́ζητε μονᾰ́ζωσῐ(ν)
optative μονᾰ́ζοιμῐ μονᾰ́ζοις μονᾰ́ζοι μονᾰ́ζοιτον μονᾰζοίτην μονᾰ́ζοιμεν μονᾰ́ζοιτε μονᾰ́ζοιεν
imperative   μόνᾰζε μονᾰζέτω μονᾰ́ζετον μονᾰζέτων   μονᾰ́ζετε μονᾰζόντων
middle/
passive 		indicative μονᾰ́ζομαι μονᾰ́ζῃ / μονᾰ́ζει μονᾰ́ζεται μονᾰ́ζεσθον μονᾰ́ζεσθον μονᾰζόμεθᾰ μονᾰ́ζεσθε μονᾰ́ζονται
subjunctive μονᾰ́ζωμαι μονᾰ́ζῃ μονᾰ́ζηται μονᾰ́ζησθον μονᾰ́ζησθον μονᾰζώμεθᾰ μονᾰ́ζησθε μονᾰ́ζωνται
optative μονᾰζοίμην μονᾰ́ζοιο μονᾰ́ζοιτο μονᾰ́ζοισθον μονᾰζοίσθην μονᾰζοίμεθᾰ μονᾰ́ζοισθε μονᾰ́ζοιντο
imperative   μονᾰ́ζου μονᾰζέσθω μονᾰ́ζεσθον μονᾰζέσθων   μονᾰ́ζεσθε μονᾰζέσθων
active middle/passive
infinitive μονᾰ́ζειν μονᾰ́ζεσθαι
participle m μονᾰ́ζων μονᾰζόμενος
f μονᾰ́ζουσᾰ μονᾰζομένη
n μονᾰ́ζον μονᾰζόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐμόνᾰζον, ἐμονᾰζόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐμόνᾰζον ἐμόνᾰζες ἐμόνᾰζε(ν) ἐμονᾰ́ζετον ἐμονᾰζέτην ἐμονᾰ́ζομεν ἐμονᾰ́ζετε ἐμόνᾰζον
middle/
passive 		indicative ἐμονᾰζόμην ἐμονᾰ́ζου ἐμονᾰ́ζετο ἐμονᾰ́ζεσθον ἐμονᾰζέσθην ἐμονᾰζόμεθᾰ ἐμονᾰ́ζεσθε ἐμονᾰ́ζοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: μονᾰ́σω, μονᾰ́σομαι, μονᾰσθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative μονᾰ́σω μονᾰ́σεις μονᾰ́σει μονᾰ́σετον μονᾰ́σετον μονᾰ́σομεν μονᾰ́σετε μονᾰ́σουσῐ(ν)
optative μονᾰ́σοιμῐ μονᾰ́σοις μονᾰ́σοι μονᾰ́σοιτον μονᾰσοίτην μονᾰ́σοιμεν μονᾰ́σοιτε μονᾰ́σοιεν
middle indicative μονᾰ́σομαι μονᾰ́σῃ / μονᾰ́σει μονᾰ́σεται μονᾰ́σεσθον μονᾰ́σεσθον μονᾰσόμεθᾰ μονᾰ́σεσθε μονᾰ́σονται
optative μονᾰσοίμην μονᾰ́σοιο μονᾰ́σοιτο μονᾰ́σοισθον μονᾰσοίσθην μονᾰσοίμεθᾰ μονᾰ́σοισθε μονᾰ́σοιντο
passive indicative μονᾰσθήσομαι μονᾰσθήσῃ μονᾰσθήσεται μονᾰσθήσεσθον μονᾰσθήσεσθον μονᾰσθησόμεθᾰ μονᾰσθήσεσθε μονᾰσθήσονται
optative μονᾰσθησοίμην μονᾰσθήσοιο μονᾰσθήσοιτο μονᾰσθήσοισθον μονᾰσθησοίσθην μονᾰσθησοίμεθᾰ μονᾰσθήσοισθε μονᾰσθήσοιντο
active middle passive
infinitive μονᾰ́σειν μονᾰ́σεσθαι μονᾰσθήσεσθαι
participle m μονᾰ́σων μονᾰσόμενος μονᾰσθησόμενος
f μονᾰ́σουσᾰ μονᾰσομένη μονᾰσθησομένη
n μονᾰ́σον μονᾰσόμενον μονᾰσθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐμόνᾰσᾰ, ἐμονᾰσᾰ́μην, ἐμονᾰ́σθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐμόνᾰσᾰ ἐμόνᾰσᾰς ἐμόνᾰσε(ν) ἐμονᾰ́σᾰτον ἐμονᾰσᾰ́την ἐμονᾰ́σᾰμεν ἐμονᾰ́σᾰτε ἐμόνᾰσᾰν
subjunctive μονᾰ́σω μονᾰ́σῃς μονᾰ́σῃ μονᾰ́σητον μονᾰ́σητον μονᾰ́σωμεν μονᾰ́σητε μονᾰ́σωσῐ(ν)
optative μονᾰ́σαιμῐ μονᾰ́σειᾰς / μονᾰ́σαις μονᾰ́σειε(ν) / μονᾰ́σαι μονᾰ́σαιτον μονᾰσαίτην μονᾰ́σαιμεν μονᾰ́σαιτε μονᾰ́σειᾰν / μονᾰ́σαιεν
imperative   μόνᾰσον μονᾰσᾰ́τω μονᾰ́σᾰτον μονᾰσᾰ́των   μονᾰ́σᾰτε μονᾰσᾰ́ντων
middle indicative ἐμονᾰσᾰ́μην ἐμονᾰ́σω ἐμονᾰ́σᾰτο ἐμονᾰ́σᾰσθον ἐμονᾰσᾰ́σθην ἐμονᾰσᾰ́μεθᾰ ἐμονᾰ́σᾰσθε ἐμονᾰ́σᾰντο
subjunctive μονᾰ́σωμαι μονᾰ́σῃ μονᾰ́σηται μονᾰ́σησθον μονᾰ́σησθον μονᾰσώμεθᾰ μονᾰ́σησθε μονᾰ́σωνται
optative μονᾰσαίμην μονᾰ́σαιο μονᾰ́σαιτο μονᾰ́σαισθον μονᾰσαίσθην μονᾰσαίμεθᾰ μονᾰ́σαισθε μονᾰ́σαιντο
imperative   μόνᾰσαι μονᾰσᾰ́σθω μονᾰ́σᾰσθον μονᾰσᾰ́σθων   μονᾰ́σᾰσθε μονᾰσᾰ́σθων
passive indicative ἐμονᾰ́σθην ἐμονᾰ́σθης ἐμονᾰ́σθη ἐμονᾰ́σθητον ἐμονᾰσθήτην ἐμονᾰ́σθημεν ἐμονᾰ́σθητε ἐμονᾰ́σθησᾰν
subjunctive μονᾰσθῶ μονᾰσθῇς μονᾰσθῇ μονᾰσθῆτον μονᾰσθῆτον μονᾰσθῶμεν μονᾰσθῆτε μονᾰσθῶσῐ(ν)
optative μονᾰσθείην μονᾰσθείης μονᾰσθείη μονᾰσθεῖτον / μονᾰσθείητον μονᾰσθείτην / μονᾰσθειήτην μονᾰσθεῖμεν / μονᾰσθείημεν μονᾰσθεῖτε / μονᾰσθείητε μονᾰσθεῖεν / μονᾰσθείησᾰν
imperative   μονᾰ́σθητῐ μονᾰσθήτω μονᾰ́σθητον μονᾰσθήτων   μονᾰ́σθητε μονᾰσθέντων
active middle passive
infinitive μονᾰ́σαι μονᾰ́σᾰσθαι μονᾰσθῆναι
participle m μονᾰ́σᾱς μονᾰσᾰ́μενος μονᾰσθείς
f μονᾰ́σᾱσᾰ μονᾰσᾰμένη μονᾰσθεῖσᾰ
n μονᾰ́σᾰν μονᾰσᾰ́μενον μονᾰσθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: μεμόνᾰκᾰ, μεμόνᾰσμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative μεμόνᾰκᾰ μεμόνᾰκᾰς μεμόνᾰκε(ν) μεμονᾰ́κᾰτον μεμονᾰ́κᾰτον μεμονᾰ́κᾰμεν μεμονᾰ́κᾰτε μεμονᾰ́κᾱσῐ(ν)
subjunctive μεμονᾰ́κω μεμονᾰ́κῃς μεμονᾰ́κῃ μεμονᾰ́κητον μεμονᾰ́κητον μεμονᾰ́κωμεν μεμονᾰ́κητε μεμονᾰ́κωσῐ(ν)
optative μεμονᾰ́κοιμῐ / μεμονᾰκοίην μεμονᾰ́κοις / μεμονᾰκοίης μεμονᾰ́κοι / μεμονᾰκοίη μεμονᾰ́κοιτον μεμονᾰκοίτην μεμονᾰ́κοιμεν μεμονᾰ́κοιτε μεμονᾰ́κοιεν
imperative   μεμόνᾰκε μεμονᾰκέτω μεμονᾰ́κετον μεμονᾰκέτων   μεμονᾰ́κετε μεμονᾰκόντων
middle/
passive 		indicative μεμόνᾰσμαι μεμόνᾰσαι μεμόνᾰσται μεμόνᾰσθον μεμόνᾰσθον μεμονᾰ́σμεθᾰ μεμόνᾰσθε μεμονᾰ́δᾰται
subjunctive μεμονᾰσμένος ὦ μεμονᾰσμένος ᾖς μεμονᾰσμένος ᾖ μεμονᾰσμένω ἦτον μεμονᾰσμένω ἦτον μεμονᾰσμένοι ὦμεν μεμονᾰσμένοι ἦτε μεμονᾰσμένοι ὦσῐ(ν)
optative μεμονᾰσμένος εἴην μεμονᾰσμένος εἴης μεμονᾰσμένος εἴη μεμονᾰσμένω εἴητον / εἶτον μεμονᾰσμένω εἰήτην / εἴτην μεμονᾰσμένοι εἴημεν / εἶμεν μεμονᾰσμένοι εἴητε / εἶτε μεμονᾰσμένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   μεμόνᾰσο μεμονᾰ́σθω μεμόνᾰσθον μεμονᾰ́σθων   μεμόνᾰσθε μεμονᾰ́σθων
active middle/passive
infinitive μεμονᾰκέναι μεμονᾰ́σθαι
participle m μεμονᾰκώς μεμονᾰσμένος
f μεμονᾰκυῖᾰ μεμονᾰσμένη
n μεμονᾰκός μεμονᾰσμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ἐμονᾰ́κειν / ἐμονᾰ́κη, ἐμονᾰ́σμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐμονᾰ́κειν / ἐμονᾰ́κη ἐμονᾰ́κεις / ἐμονᾰ́κης ἐμονᾰ́κει(ν) ἐμονᾰ́κετον ἐμονᾰκέτην ἐμονᾰ́κεμεν ἐμονᾰ́κετε ἐμονᾰ́κεσᾰν
middle/
passive 		indicative ἐμονᾰ́σμην ἐμόνᾰσο ἐμόνᾰστο ἐμόνᾰσθον ἐμονᾰ́σθην ἐμονᾰ́σμεθᾰ ἐμόνᾰσθε ἐμονᾰ́δᾰτο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

Descendants

  • Old Georgian: მონაზონი (monazoni), მოლაზონი (molazoni), მოლოზონი (molozoni) (from the present participle)
    • Georgian: მონაზონი (monazoni), მალაზონი (malazoni) — Imereti, Guria
      • → Bats: მოლზოჼ (molzõ)
      • → Mingrelian: მალაზონი (malazoni), მაჲაზონი (mayazoni)
      • → Ossetian: моладзан (molaʒan), молодзан (moloʒan)
      • → Svan: მულზონ (mulzon), მჷლზონ (məlzon), მჷლზვენ (məlzven)
  • →⇒ German: Monazit

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.