πένης

Ancient Greek

From πένομαι (pénomai) +‎ -ης (-ēs).

πένης • (pénēs) m (genitive πένητος); third declension

Third declension of ὁ πένης; τοῦ πένητος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ πένης ho pénēs	τὼ πένητε tṑ pénēte	οἱ πένητες hoi pénētes
Genitive	τοῦ πένητος toû pénētos	τοῖν πενήτοιν toîn penḗtoin	τῶν πενήτων tôn penḗtōn
Dative	τῷ πένητῐ tōî pénētĭ	τοῖν πενήτοιν toîn penḗtoin	τοῖς πένησῐ / πένησῐν toîs pénēsĭ(n)
Accusative	τὸν πένητᾰ tòn pénētă	τὼ πένητε tṑ pénēte	τοὺς πένητᾰς toùs pénētăs
Vocative	πένης pénēs	πένητε pénēte	πένητες pénētes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ts.

πένης • (pénēs)

Third declension of πένης; πένη (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	πένης pénēs	πένη pénē	πένητε pénēte	πένητε pénēte	πένητες pénētes	πένητᾰ pénētă
Genitive	πένητος pénētos	πένητος pénētos	πενήτοιν penḗtoin	πενήτοιν penḗtoin	πενήτων penḗtōn	πενήτων penḗtōn
Dative	πένητῐ pénētĭ	πένητῐ pénētĭ	πενήτοιν penḗtoin	πενήτοιν penḗtoin	πένησῐ / πένησῐν pénēsĭ(n)	πένησῐ / πένησῐν pénēsĭ(n)
Accusative	πένητᾰ pénētă	πένη pénē	πένητε pénēte	πένητε pénēte	πένητᾰς pénētăs	πένητᾰ pénētă
Vocative	πένης pénēs	πένη pénē	πένητε pénēte	πένητε pénēte	πένητες pénētes	πένητᾰ pénētă
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	πενήτως penḗtōs		πενέστερος penésteros		πενέστατος penéstatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.