παρακειμένοιν

See also: παρακειμένοις

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.ra.keː.mé.noi̯n/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pa.ra.kiˈme.nyn/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /pa.ra.ciˈme.nyn/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pa.ra.ciˈme.nyn/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pa.ra.ciˈme.nin/

Noun

πᾰρᾰκειμένοιν • (părăkeiménoin) m

genitive/dative dual of πᾰρᾰκείμενος (părăkeímenos)

Participle

πᾰρᾰκειμένοιν • (părăkeiménoin)

genitive/dative dual masculine/neuter of πᾰρᾰκείμενος (părăkeímenos)