περιπέτεια

Ancient Greek

From περιπετής (peripetḗs) +‎ -εια (-eia).

περῐπέτειᾰ • (perĭpéteiă) f (genitive περῐπετείᾱς); first declension

First declension of ἡ περῐπέτειᾰ; τῆς περῐπετείᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ περῐπέτειᾰ hē perĭpéteiă	τὼ περῐπετείᾱ tṑ perĭpeteíā	αἱ περῐπέτειαι hai perĭpéteiai
Genitive	τῆς περῐπετείᾱς tês perĭpeteíās	τοῖν περῐπετείαιν toîn perĭpeteíain	τῶν περῐπετειῶν tôn perĭpeteiôn
Dative	τῇ περῐπετείᾳ tēî perĭpeteíāi	τοῖν περῐπετείαιν toîn perĭpeteíain	ταῖς περῐπετείαις taîs perĭpeteíais
Accusative	τὴν περῐπέτειᾰν tḕn perĭpéteiăn	τὼ περῐπετείᾱ tṑ perĭpeteíā	τᾱ̀ς περῐπετείᾱς tā̀s perĭpeteíās
Vocative	περῐπέτειᾰ perĭpéteiă	περῐπετείᾱ perĭpeteíā	περῐπέτειαι perĭpéteiai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

From Ancient Greek περιπέτεια (peripéteia, “u-turn or sudden change”), from περί (perí, “round, around, about”) + the stem of πίπτω (píptō, “to fall”).

περιπέτεια • (peripéteia) f (plural περιπέτειες)