πράττω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Hellenic *prā́ťťō, from Proto-Indo-European *pr̥h₂-k-yé-ti, a *k-enlargement of *per(h₂)- (“to go over, cross”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /prǎːt.tɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈprat.to/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈprat.to/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈprat.to/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈpra.to/

Verb

πρᾱ́ττω • (prā́ttō)

Attic form of πρᾱ́σσω (prā́ssō)
- 50 CE – 150 CE, Achilles Tatius, Leucippe and Cleitophon 4.6.3:
  ταῦτα εἰπὼν ἔρχεται πρός με καὶ πάντα καταγορεύει. ἐβουλευόμεθα οὖν τί δεῖ πράττειν. ἔδοξε δὲ αὐτὸν ἀπατῆσαι·
  taûta eipṑn érkhetai prós me kaì pánta katagoreúei. ebouleuómetha oûn tí deî práttein. édoxe dè autòn apatêsai;
  (please add an English translation of this quotation)

Conjugation

Present: πρᾱ́ττω, πρᾱ́ττομαι (Attic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	πρᾱ́ττω	πρᾱ́ττεις	πρᾱ́ττει	πρᾱ́ττετον	πρᾱ́ττετον	πρᾱ́ττομεν	πρᾱ́ττετε	πρᾱ́ττουσῐ(ν)
	subjunctive	πρᾱ́ττω	πρᾱ́ττῃς	πρᾱ́ττῃ	πρᾱ́ττητον	πρᾱ́ττητον	πρᾱ́ττωμεν	πρᾱ́ττητε	πρᾱ́ττωσῐ(ν)
	optative	πρᾱ́ττοιμῐ	πρᾱ́ττοις	πρᾱ́ττοι	πρᾱ́ττοιτον	πρᾱττοίτην	πρᾱ́ττοιμεν	πρᾱ́ττοιτε	πρᾱ́ττοιεν
	imperative		πρᾶττε	πρᾱττέτω	πρᾱ́ττετον	πρᾱττέτων		πρᾱ́ττετε	πρᾱττόντων
middle/ passive	indicative	πρᾱ́ττομαι	πρᾱ́ττῃ, πρᾱ́ττει	πρᾱ́ττεται	πρᾱ́ττεσθον	πρᾱ́ττεσθον	πρᾱττόμεθᾰ	πρᾱ́ττεσθε	πρᾱ́ττονται
	subjunctive	πρᾱ́ττωμαι	πρᾱ́ττῃ	πρᾱ́ττηται	πρᾱ́ττησθον	πρᾱ́ττησθον	πρᾱττώμεθᾰ	πρᾱ́ττησθε	πρᾱ́ττωνται
	optative	πρᾱττοίμην	πρᾱ́ττοιο	πρᾱ́ττοιτο	πρᾱ́ττοισθον	πρᾱττοίσθην	πρᾱττοίμεθᾰ	πρᾱ́ττοισθε	πρᾱ́ττοιντο
	imperative		πρᾱ́ττου	πρᾱττέσθω	πρᾱ́ττεσθον	πρᾱττέσθων		πρᾱ́ττεσθε	πρᾱττέσθων
		active				middle/passive
infinitive		πρᾱ́ττειν				πρᾱ́ττεσθαι
participle	m	πρᾱ́ττων				πρᾱττόμενος
	f	πρᾱ́ττουσᾰ				πρᾱττομένη
	n	πρᾶττον				πρᾱττόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἔπρᾱττον, ἐπρᾱττόμην (Attic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔπρᾱττον	ἔπρᾱττες	ἔπρᾱττε(ν)	ἐπρᾱ́ττετον	ἐπρᾱττέτην	ἐπρᾱ́ττομεν	ἐπρᾱ́ττετε	ἔπρᾱττον
middle/ passive	indicative	ἐπρᾱττόμην	ἐπρᾱ́ττου	ἐπρᾱ́ττετο	ἐπρᾱ́ττεσθον	ἐπρᾱττέσθην	ἐπρᾱττόμεθᾰ	ἐπρᾱ́ττεσθε	ἐπρᾱ́ττοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: πέπρᾱχᾰ (Attic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	πέπρᾱχᾰ	πέπρᾱχᾰς	πέπρᾱχε(ν)	πεπρᾱ́χᾰτον	πεπρᾱ́χᾰτον	πεπρᾱ́χᾰμεν	πεπρᾱ́χᾰτε	πεπρᾱ́χᾱσῐ(ν)
	subjunctive	πεπρᾱ́χω	πεπρᾱ́χῃς	πεπρᾱ́χῃ	πεπρᾱ́χητον	πεπρᾱ́χητον	πεπρᾱ́χωμεν	πεπρᾱ́χητε	πεπρᾱ́χωσῐ(ν)
	optative	πεπρᾱ́χοιμῐ, πεπρᾱχοίην	πεπρᾱ́χοις, πεπρᾱχοίης	πεπρᾱ́χοι, πεπρᾱχοίη	πεπρᾱ́χοιτον	πεπρᾱχοίτην	πεπρᾱ́χοιμεν	πεπρᾱ́χοιτε	πεπρᾱ́χοιεν
	imperative		πέπρᾱχε	πεπρᾱχέτω	πεπρᾱ́χετον	πεπρᾱχέτων		πεπρᾱ́χετε	πεπρᾱχόντων
		active
infinitive		πεπρᾱχέναι
participle	m	πεπρᾱχώς
	f	πεπρᾱχυῖᾰ
	n	πεπρᾱχός
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

“πράττω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
Beekes, Robert S. P. (2010) “πρᾱ́σσω”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), volume II, with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, pages 1229-1230