πταίω

Ancient Greek

Etymology

Probably from Proto-Indo-European *p(y)eh₂w- (“to strike, hit”), and cognate with Latin paviō (“to beat, strike”) and Lithuanian pjáuti (“to reap, cut”).[1]

Pronunciation

 

Verb

πταίω • (ptaíō)

  1. (transitive) to cause to stumble, fall or fail
  2. (intransitive) to stumble, trip, fall
  3. (intransitive, figurative) to make a false step, fail, offend

Conjugation

   Present: πταίω, πταίομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative πταίω πταίεις πταίει πταίετον πταίετον πταίομεν πταίετε πταίουσῐ(ν)
subjunctive πταίω πταίῃς πταίῃ πταίητον πταίητον πταίωμεν πταίητε πταίωσῐ(ν)
optative πταίοιμῐ πταίοις πταίοι πταίοιτον πταιοίτην πταίοιμεν πταίοιτε πταίοιεν
imperative   πταῖε πταιέτω πταίετον πταιέτων   πταίετε πταιόντων
middle/
passive 		indicative πταίομαι πταίῃ / πταίει πταίεται πταίεσθον πταίεσθον πταιόμεθᾰ πταίεσθε πταίονται
subjunctive πταίωμαι πταίῃ πταίηται πταίησθον πταίησθον πταιώμεθᾰ πταίησθε πταίωνται
optative πταιοίμην πταίοιο πταίοιτο πταίοισθον πταιοίσθην πταιοίμεθᾰ πταίοισθε πταίοιντο
imperative   πταίου πταιέσθω πταίεσθον πταιέσθων   πταίεσθε πταιέσθων
active middle/passive
infinitive πταίειν πταίεσθαι
participle m πταίων πταιόμενος
f πταίουσᾰ πταιομένη
n πταῖον πταιόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἔπταιον, ἐπταιόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔπταιον ἔπταιες ἔπταιε(ν) ἐπταίετον ἐπταιέτην ἐπταίομεν ἐπταίετε ἔπταιον
middle/
passive 		indicative ἐπταιόμην ἐπταίου ἐπταίετο ἐπταίεσθον ἐπταιέσθην ἐπταιόμεθᾰ ἐπταίεσθε ἐπταίοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: πταίσω, πταίσομαι, πταισθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative πταίσω πταίσεις πταίσει πταίσετον πταίσετον πταίσομεν πταίσετε πταίσουσῐ(ν)
optative πταίσοιμῐ πταίσοις πταίσοι πταίσοιτον πταισοίτην πταίσοιμεν πταίσοιτε πταίσοιεν
middle indicative πταίσομαι πταίσῃ / πταίσει πταίσεται πταίσεσθον πταίσεσθον πταισόμεθᾰ πταίσεσθε πταίσονται
optative πταισοίμην πταίσοιο πταίσοιτο πταίσοισθον πταισοίσθην πταισοίμεθᾰ πταίσοισθε πταίσοιντο
passive indicative πταισθήσομαι πταισθήσῃ πταισθήσεται πταισθήσεσθον πταισθήσεσθον πταισθησόμεθᾰ πταισθήσεσθε πταισθήσονται
optative πταισθησοίμην πταισθήσοιο πταισθήσοιτο πταισθήσοισθον πταισθησοίσθην πταισθησοίμεθᾰ πταισθήσοισθε πταισθήσοιντο
active middle passive
infinitive πταίσειν πταίσεσθαι πταισθήσεσθαι
participle m πταίσων πταισόμενος πταισθησόμενος
f πταίσουσᾰ πταισομένη πταισθησομένη
n πταῖσον πταισόμενον πταισθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἔπταισᾰ, ἐπταισᾰ́μην, ἐπταίσθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔπταισᾰ ἔπταισᾰς ἔπταισε(ν) ἐπταίσᾰτον ἐπταισᾰ́την ἐπταίσᾰμεν ἐπταίσᾰτε ἔπταισᾰν
subjunctive πταίσω πταίσῃς πταίσῃ πταίσητον πταίσητον πταίσωμεν πταίσητε πταίσωσῐ(ν)
optative πταίσαιμῐ πταίσειᾰς / πταίσαις πταίσειε(ν) / πταίσαι πταίσαιτον πταισαίτην πταίσαιμεν πταίσαιτε πταίσειᾰν / πταίσαιεν
imperative   πταῖσον πταισᾰ́τω πταίσᾰτον πταισᾰ́των   πταίσᾰτε πταισᾰ́ντων
middle indicative ἐπταισᾰ́μην ἐπταίσω ἐπταίσᾰτο ἐπταίσᾰσθον ἐπταισᾰ́σθην ἐπταισᾰ́μεθᾰ ἐπταίσᾰσθε ἐπταίσᾰντο
subjunctive πταίσωμαι πταίσῃ πταίσηται πταίσησθον πταίσησθον πταισώμεθᾰ πταίσησθε πταίσωνται
optative πταισαίμην πταίσαιο πταίσαιτο πταίσαισθον πταισαίσθην πταισαίμεθᾰ πταίσαισθε πταίσαιντο
imperative   πταῖσαι πταισᾰ́σθω πταίσᾰσθον πταισᾰ́σθων   πταίσᾰσθε πταισᾰ́σθων
passive indicative ἐπταίσθην ἐπταίσθης ἐπταίσθη ἐπταίσθητον ἐπταισθήτην ἐπταίσθημεν ἐπταίσθητε ἐπταίσθησᾰν
subjunctive πταισθῶ πταισθῇς πταισθῇ πταισθῆτον πταισθῆτον πταισθῶμεν πταισθῆτε πταισθῶσῐ(ν)
optative πταισθείην πταισθείης πταισθείη πταισθεῖτον / πταισθείητον πταισθείτην / πταισθειήτην πταισθεῖμεν / πταισθείημεν πταισθεῖτε / πταισθείητε πταισθεῖεν / πταισθείησᾰν
imperative   πταίσθητῐ πταισθήτω πταίσθητον πταισθήτων   πταίσθητε πταισθέντων
active middle passive
infinitive πταῖσαι πταίσᾰσθαι πταισθῆναι
participle m πταίσᾱς πταισᾰ́μενος πταισθείς
f πταίσᾱσᾰ πταισᾰμένη πταισθεῖσᾰ
n πταῖσᾰν πταισᾰ́μενον πταισθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἔπταικᾰ, ἔπταιμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔπταικᾰ ἔπταικᾰς ἔπταικε(ν) ἐπταίκᾰτον ἐπταίκᾰτον ἐπταίκᾰμεν ἐπταίκᾰτε ἐπταίκᾱσῐ(ν)
subjunctive ἐπταίκω ἐπταίκῃς ἐπταίκῃ ἐπταίκητον ἐπταίκητον ἐπταίκωμεν ἐπταίκητε ἐπταίκωσῐ(ν)
optative ἐπταίκοιμῐ / ἐπταικοίην ἐπταίκοις / ἐπταικοίης ἐπταίκοι / ἐπταικοίη ἐπταίκοιτον ἐπταικοίτην ἐπταίκοιμεν ἐπταίκοιτε ἐπταίκοιεν
imperative   ἔπταικε ἐπταικέτω ἐπταίκετον ἐπταικέτων   ἐπταίκετε ἐπταικόντων
middle/
passive 		indicative ἔπταιμαι ἔπταισαι ἔπταιται ἔπταισθον ἔπταισθον ἐπταίμεθᾰ ἔπταισθε ἔπταινται
subjunctive ἐπταιμένος ὦ ἐπταιμένος ᾖς ἐπταιμένος ᾖ ἐπταιμένω ἦτον ἐπταιμένω ἦτον ἐπταιμένοι ὦμεν ἐπταιμένοι ἦτε ἐπταιμένοι ὦσῐ(ν)
optative ἐπταιμένος εἴην ἐπταιμένος εἴης ἐπταιμένος εἴη ἐπταιμένω εἴητον / εἶτον ἐπταιμένω εἰήτην / εἴτην ἐπταιμένοι εἴημεν / εἶμεν ἐπταιμένοι εἴητε / εἶτε ἐπταιμένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   ἔπταισο ἐπταίσθω ἔπταισθον ἐπταίσθων   ἔπταισθε ἐπταίσθων
active middle/passive
infinitive ἐπταικέναι ἐπταῖσθαι
participle m ἐπταικώς ἐπταιμένος
f ἐπταικυῖᾰ ἐπταιμένη
n ἐπταικός ἐπταιμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Quotations

  • New Testament, Epistle to the Romans 11:11a:
    λέγω οὖν, μὴ ἔπταισαν ἵνα πέσωσι;
    légō oûn, mḕ éptaisan hína pésōsi?
    • Translation by KJV
      I say then, Have they stumbled that they should fall?
  • New Testament, Epistle of James 3:2:
    πολλὰ γὰρ πταίομεν ἅπαντες. εἴ τις ἐν λόγῳ οὐ πταίει, οὗτος τέλειος ἀνήρ, δυνατὸς χαλιναγωγῆσαι καὶ ὅλον τὸ σῶμα.
    pollà gàr ptaíomen hápantes. eí tis en lógōi ou ptaíei, hoûtos téleios anḗr, dunatòs khalinagōgêsai kaì hólon tò sôma.
    • Translation by KJV
      For in many things we offend all. If any man offend not in word, the same is a perfect man, and able also to bridle the whole body.

Derived terms

  • πταῖμα (ptaîma)
  • πταῖσμα (ptaîsma)

Descendants

  • Greek: πταίω (ptaío), φταίω (ftaío)

References

  1. ^ Beekes, Robert S. P. (2010) “πταίω”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, pages 1245-6

Further reading

Greek

Etymology

From Ancient Greek πταίω (ptaíō), probably from Proto-Indo-European *p(y)eh₂w- (“to strike, hit”), and cognate with Latin paviō (“to beat, strike”), Lithuanian pjáuti (“to reap, cut”).[1] Doublet of φταίω (ftaío).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈpte.o/
  • Hyphenation: πταί‧ω

Verb

πταίω • (ptaío)

  1. to nudge
  2. to crash into
  3. to stumble
  4. to err
  5. to have bad luck
  6. (dated, katharevousa, archaic) alternative form of φταίω (ftaío), as in the expression
    τις πταίει; (tis ptaíei?, “who's to blame?”) (article in 1874 by politician Charilaos Trikoupis)

Conjugation

  • Usually in present tense, in 3rd person πταίει (ptaíei) as in the conjugation of the ancient πταίω (ptaíō)

References

  1. ^ Beekes, Robert S. P. (2010) “πταίω”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, pages 1245-6
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.