σπίζω

Ancient Greek

Etymology 1

Unknown; likely ultimately onomatopoeic. The connection with σπίνος (spínos), σπίγγος (spíngos, “(chaf)finch”) and Proto-Germanic *finkiz (“finch”) (traditionally from Proto-Indo-European *(s)ping-), if valid, could point to a European wanderwort.^[1] But compare also σπίγγαν (spíngan) and σπύγγας (spúngas) (glosses uncertain, but referring to kinds of birds), which cannot be from the same Greek root.

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /spíz.dɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈspi.zo/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈspi.zo/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈspi.zo/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈspi.zo/

Verb

σπίζω • (spízō)

to pipe, chirp, squeak (of small birds, to produce a shrill note)

Derived terms

σπίζα (spíza, “common chaffinch”)

References

^ Beekes, Robert S. P. (2010) “σπίζω”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, pages 1382–1383

Etymology 2

Possibly from Proto-Indo-European *speyd-, an extension of *spey- (“to expand, extend, stretch”) This etymology is incomplete. You can help Wiktionary by elaborating on the origins of this term. . Beekes considers the verb a derivative of σπίδιος (spídios, “extensive, wide”), of uncertain origin. Possibly related to σπιδνός (spidnós, “solid, dense”) and Latin spissus (“dense; slow, laborious”).^[1]

Verb

σπίζω • (spízō)

to extend

Inflection

Present: σπίζω, σπίζομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	σπίζω	σπίζεις	σπίζει	σπίζετον	σπίζετον	σπίζομεν	σπίζετε	σπίζουσῐ(ν)
	subjunctive	σπίζω	σπίζῃς	σπίζῃ	σπίζητον	σπίζητον	σπίζωμεν	σπίζητε	σπίζωσῐ(ν)
	optative	σπίζοιμῐ	σπίζοις	σπίζοι	σπίζοιτον	σπιζοίτην	σπίζοιμεν	σπίζοιτε	σπίζοιεν
	imperative		σπῖζε	σπιζέτω	σπίζετον	σπιζέτων		σπίζετε	σπιζόντων
middle/ passive	indicative	σπίζομαι	σπίζῃ, σπίζει	σπίζεται	σπίζεσθον	σπίζεσθον	σπιζόμεθᾰ	σπίζεσθε	σπίζονται
	subjunctive	σπίζωμαι	σπίζῃ	σπίζηται	σπίζησθον	σπίζησθον	σπιζώμεθᾰ	σπίζησθε	σπίζωνται
	optative	σπιζοίμην	σπίζοιο	σπίζοιτο	σπίζοισθον	σπιζοίσθην	σπιζοίμεθᾰ	σπίζοισθε	σπίζοιντο
	imperative		σπίζου	σπιζέσθω	σπίζεσθον	σπιζέσθων		σπίζεσθε	σπιζέσθων
		active				middle/passive
infinitive		σπίζειν				σπίζεσθαι
participle	m	σπίζων				σπιζόμενος
	f	σπίζουσᾰ				σπιζομένη
	n	σπῖζον				σπιζόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἔσπιζον, ἐσπιζόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔσπιζον	ἔσπιζες	ἔσπιζε(ν)	ἐσπίζετον	ἐσπιζέτην	ἐσπίζομεν	ἐσπίζετε	ἔσπιζον
middle/ passive	indicative	ἐσπιζόμην	ἐσπίζου	ἐσπίζετο	ἐσπίζεσθον	ἐσπιζέσθην	ἐσπιζόμεθᾰ	ἐσπίζεσθε	ἐσπίζοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: σπίσω, σπίσομαι, σπισθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	σπίσω	σπίσεις	σπίσει	σπίσετον	σπίσετον	σπίσομεν	σπίσετε	σπίσουσῐ(ν)
active	optative	σπίσοιμῐ	σπίσοις	σπίσοι	σπίσοιτον	σπισοίτην	σπίσοιμεν	σπίσοιτε	σπίσοιεν
middle	indicative	σπίσομαι	σπίσῃ, σπίσει	σπίσεται	σπίσεσθον	σπίσεσθον	σπισόμεθᾰ	σπίσεσθε	σπίσονται
middle	optative	σπισοίμην	σπίσοιο	σπίσοιτο	σπίσοισθον	σπισοίσθην	σπισοίμεθᾰ	σπίσοισθε	σπίσοιντο
passive	indicative	σπισθήσομαι	σπισθήσῃ	σπισθήσεται	σπισθήσεσθον	σπισθήσεσθον	σπισθησόμεθᾰ	σπισθήσεσθε	σπισθήσονται
passive	optative	σπισθησοίμην	σπισθήσοιο	σπισθήσοιτο	σπισθήσοισθον	σπισθησοίσθην	σπισθησοίμεθᾰ	σπισθήσοισθε	σπισθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		σπίσειν			σπίσεσθαι		σπισθήσεσθαι
participle	m	σπίσων			σπισόμενος		σπισθησόμενος
	f	σπίσουσᾰ			σπισομένη		σπισθησομένη
	n	σπῖσον			σπισόμενον		σπισθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἔσπισᾰ, ἐσπισᾰ́μην, ἐσπίσθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔσπισᾰ	ἔσπισᾰς	ἔσπισε(ν)	ἐσπίσᾰτον	ἐσπισᾰ́την	ἐσπίσᾰμεν	ἐσπίσᾰτε	ἔσπισᾰν
	subjunctive	σπίσω	σπίσῃς	σπίσῃ	σπίσητον	σπίσητον	σπίσωμεν	σπίσητε	σπίσωσῐ(ν)
	optative	σπίσαιμῐ	σπίσειᾰς, σπίσαις	σπίσειε(ν), σπίσαι	σπίσαιτον	σπισαίτην	σπίσαιμεν	σπίσαιτε	σπίσειᾰν, σπίσαιεν
	imperative		σπῖσον	σπισᾰ́τω	σπίσᾰτον	σπισᾰ́των		σπίσᾰτε	σπισᾰ́ντων
middle	indicative	ἐσπισᾰ́μην	ἐσπίσω	ἐσπίσᾰτο	ἐσπίσᾰσθον	ἐσπισᾰ́σθην	ἐσπισᾰ́μεθᾰ	ἐσπίσᾰσθε	ἐσπίσᾰντο
	subjunctive	σπίσωμαι	σπίσῃ	σπίσηται	σπίσησθον	σπίσησθον	σπισώμεθᾰ	σπίσησθε	σπίσωνται
	optative	σπισαίμην	σπίσαιο	σπίσαιτο	σπίσαισθον	σπισαίσθην	σπισαίμεθᾰ	σπίσαισθε	σπίσαιντο
	imperative		σπῖσαι	σπισᾰ́σθω	σπίσᾰσθον	σπισᾰ́σθων		σπίσᾰσθε	σπισᾰ́σθων
passive	indicative	ἐσπίσθην	ἐσπίσθης	ἐσπίσθη	ἐσπίσθητον	ἐσπισθήτην	ἐσπίσθημεν	ἐσπίσθητε	ἐσπίσθησᾰν
	subjunctive	σπισθῶ	σπισθῇς	σπισθῇ	σπισθῆτον	σπισθῆτον	σπισθῶμεν	σπισθῆτε	σπισθῶσῐ(ν)
	optative	σπισθείην	σπισθείης	σπισθείη	σπισθεῖτον, σπισθείητον	σπισθείτην, σπισθειήτην	σπισθεῖμεν, σπισθείημεν	σπισθεῖτε, σπισθείητε	σπισθεῖεν, σπισθείησᾰν
	imperative		σπίσθητῐ	σπισθήτω	σπίσθητον	σπισθήτων		σπίσθητε	σπισθέντων
		active			middle		passive
infinitive		σπῖσαι			σπίσᾰσθαι		σπισθῆναι
participle	m	σπίσᾱς			σπισᾰ́μενος		σπισθείς
	f	σπίσᾱσᾰ			σπισᾰμένη		σπισθεῖσᾰ
	n	σπῖσᾰν			σπισᾰ́μενον		σπισθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ἔσπικᾰ, ἔσπιμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔσπικᾰ	ἔσπικᾰς	ἔσπικε(ν)	ἐσπίκᾰτον	ἐσπίκᾰτον	ἐσπίκᾰμεν	ἐσπίκᾰτε	ἐσπίκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἐσπίκω	ἐσπίκῃς	ἐσπίκῃ	ἐσπίκητον	ἐσπίκητον	ἐσπίκωμεν	ἐσπίκητε	ἐσπίκωσῐ(ν)
	optative	ἐσπίκοιμῐ, ἐσπικοίην	ἐσπίκοις, ἐσπικοίης	ἐσπίκοι, ἐσπικοίη	ἐσπίκοιτον	ἐσπικοίτην	ἐσπίκοιμεν	ἐσπίκοιτε	ἐσπίκοιεν
	imperative		ἔσπικε	ἐσπικέτω	ἐσπίκετον	ἐσπικέτων		ἐσπίκετε	ἐσπικόντων
middle/ passive	indicative	ἔσπιμαι	ἔσπισαι	ἔσπιται	ἔσπισθον	ἔσπισθον	ἐσπίμεθᾰ	ἔσπισθε	ἔσπινται
	subjunctive	ἐσπιμένος ὦ	ἐσπιμένος ᾖς	ἐσπιμένος ᾖ	ἐσπιμένω ἦτον	ἐσπιμένω ἦτον	ἐσπιμένοι ὦμεν	ἐσπιμένοι ἦτε	ἐσπιμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἐσπιμένος εἴην	ἐσπιμένος εἴης	ἐσπιμένος εἴη	ἐσπιμένω εἴητον/εἶτον	ἐσπιμένω εἰήτην/εἴτην	ἐσπιμένοι εἴημεν/εἶμεν	ἐσπιμένοι εἴητε/εἶτε	ἐσπιμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ἔσπισο	ἐσπίσθω	ἔσπισθον	ἐσπίσθων		ἔσπισθε	ἐσπίσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐσπικέναι				ἐσπῖσθαι
participle	m	ἐσπικώς				ἐσπιμένος
	f	ἐσπικυῖᾰ				ἐσπιμένη
	n	ἐσπικός				ἐσπιμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Pluperfect: ἐσπίκειν, ἐσπίμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐσπίκειν, ἐσπίκη	ἐσπίκεις, ἐσπίκης	ἐσπίκει(ν)	ἐσπίκετον	ἐσπικέτην	ἐσπίκεμεν	ἐσπίκετε	ἐσπίκεσᾰν
middle/ passive	indicative	ἐσπίμην	ἔσπισο	ἔσπιτο	ἔσπισθον	ἐσπίσθην	ἐσπίμεθᾰ	ἔσπισθε	ἔσπιντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

^ Beekes, Robert S. P. (2010) “σπίδιος”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 1382

Ancient Greek

Etymology 1

Pronunciation

Verb

Derived terms

References

Etymology 2

Verb

Inflection

References

Further reading