στίζω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Hellenic *stiďďō, from Proto-Indo-European *(s)teyg- (“to pierce, prick, be sharp”). Cognate with Proto-Germanic *stikkô, whence English stick and German stecken.[1]

Verb

στίζω • (stízō)

  1. to tattoo
  2. to mark
  3. (grammar) to punctuate

Conjugation

   Present: στίζω, στίζομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative στίζω στίζεις στίζει στίζετον στίζετον στίζομεν στίζετε στίζουσῐ(ν)
subjunctive στίζω στίζῃς στίζῃ στίζητον στίζητον στίζωμεν στίζητε στίζωσῐ(ν)
optative στίζοιμῐ στίζοις στίζοι στίζοιτον στιζοίτην στίζοιμεν στίζοιτε στίζοιεν
imperative   στῖζε στιζέτω στίζετον στιζέτων   στίζετε στιζόντων
middle/
passive 		indicative στίζομαι στίζῃ / στίζει στίζεται στίζεσθον στίζεσθον στιζόμεθᾰ στίζεσθε στίζονται
subjunctive στίζωμαι στίζῃ στίζηται στίζησθον στίζησθον στιζώμεθᾰ στίζησθε στίζωνται
optative στιζοίμην στίζοιο στίζοιτο στίζοισθον στιζοίσθην στιζοίμεθᾰ στίζοισθε στίζοιντο
imperative   στίζου στιζέσθω στίζεσθον στιζέσθων   στίζεσθε στιζέσθων
active middle/passive
infinitive στίζειν στίζεσθαι
participle m στίζων στιζόμενος
f στίζουσᾰ στιζομένη
n στῖζον στιζόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἔστιζον, ἐστιζόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔστιζον ἔστιζες ἔστιζε(ν) ἐστίζετον ἐστιζέτην ἐστίζομεν ἐστίζετε ἔστιζον
middle/
passive 		indicative ἐστιζόμην ἐστίζου ἐστίζετο ἐστίζεσθον ἐστιζέσθην ἐστιζόμεθᾰ ἐστίζεσθε ἐστίζοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: στίξω, στίξομαι, στιχθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative στίξω στίξεις στίξει στίξετον στίξετον στίξομεν στίξετε στίξουσῐ(ν)
optative στίξοιμῐ στίξοις στίξοι στίξοιτον στιξοίτην στίξοιμεν στίξοιτε στίξοιεν
middle indicative στίξομαι στίξῃ / στίξει στίξεται στίξεσθον στίξεσθον στιξόμεθᾰ στίξεσθε στίξονται
optative στιξοίμην στίξοιο στίξοιτο στίξοισθον στιξοίσθην στιξοίμεθᾰ στίξοισθε στίξοιντο
passive indicative στιχθήσομαι στιχθήσῃ στιχθήσεται στιχθήσεσθον στιχθήσεσθον στιχθησόμεθᾰ στιχθήσεσθε στιχθήσονται
optative στιχθησοίμην στιχθήσοιο στιχθήσοιτο στιχθήσοισθον στιχθησοίσθην στιχθησοίμεθᾰ στιχθήσοισθε στιχθήσοιντο
active middle passive
infinitive στίξειν στίξεσθαι στιχθήσεσθαι
participle m στίξων στιξόμενος στιχθησόμενος
f στίξουσᾰ στιξομένη στιχθησομένη
n στῖξον στιξόμενον στιχθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἔστιξᾰ, ἐστιξᾰ́μην, ἐστίχθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔστιξᾰ ἔστιξᾰς ἔστιξε(ν) ἐστίξᾰτον ἐστιξᾰ́την ἐστίξᾰμεν ἐστίξᾰτε ἔστιξᾰν
subjunctive στίξω στίξῃς στίξῃ στίξητον στίξητον στίξωμεν στίξητε στίξωσῐ(ν)
optative στίξαιμῐ στίξειᾰς / στίξαις στίξειε(ν) / στίξαι στίξαιτον στιξαίτην στίξαιμεν στίξαιτε στίξειᾰν / στίξαιεν
imperative   στῖξον στιξᾰ́τω στίξᾰτον στιξᾰ́των   στίξᾰτε στιξᾰ́ντων
middle indicative ἐστιξᾰ́μην ἐστίξω ἐστίξᾰτο ἐστίξᾰσθον ἐστιξᾰ́σθην ἐστιξᾰ́μεθᾰ ἐστίξᾰσθε ἐστίξᾰντο
subjunctive στίξωμαι στίξῃ στίξηται στίξησθον στίξησθον στιξώμεθᾰ στίξησθε στίξωνται
optative στιξαίμην στίξαιο στίξαιτο στίξαισθον στιξαίσθην στιξαίμεθᾰ στίξαισθε στίξαιντο
imperative   στῖξαι στιξᾰ́σθω στίξᾰσθον στιξᾰ́σθων   στίξᾰσθε στιξᾰ́σθων
passive indicative ἐστίχθην ἐστίχθης ἐστίχθη ἐστίχθητον ἐστιχθήτην ἐστίχθημεν ἐστίχθητε ἐστίχθησᾰν
subjunctive στιχθῶ στιχθῇς στιχθῇ στιχθῆτον στιχθῆτον στιχθῶμεν στιχθῆτε στιχθῶσῐ(ν)
optative στιχθείην στιχθείης στιχθείη στιχθεῖτον / στιχθείητον στιχθείτην / στιχθειήτην στιχθεῖμεν / στιχθείημεν στιχθεῖτε / στιχθείητε στιχθεῖεν / στιχθείησᾰν
imperative   στίχθητῐ στιχθήτω στίχθητον στιχθήτων   στίχθητε στιχθέντων
active middle passive
infinitive στῖξαι στίξᾰσθαι στιχθῆναι
participle m στίξᾱς στιξᾰ́μενος στιχθείς
f στίξᾱσᾰ στιξᾰμένη στιχθεῖσᾰ
n στῖξᾰν στιξᾰ́μενον στιχθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἔστιγμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive 		indicative ἔστιγμαι ἔστιξαι ἔστικται ἔστιχθον ἔστιχθον ἐστίγμεθᾰ ἔστιχθε ἐστίγᾰται
subjunctive ἐστιγμένος ὦ ἐστιγμένος ᾖς ἐστιγμένος ᾖ ἐστιγμένω ἦτον ἐστιγμένω ἦτον ἐστιγμένοι ὦμεν ἐστιγμένοι ἦτε ἐστιγμένοι ὦσῐ(ν)
optative ἐστιγμένος εἴην ἐστιγμένος εἴης ἐστιγμένος εἴη ἐστιγμένω εἴητον / εἶτον ἐστιγμένω εἰήτην / εἴτην ἐστιγμένοι εἴημεν / εἶμεν ἐστιγμένοι εἴητε / εἶτε ἐστιγμένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   ἔστιξο ἐστίχθω ἔστιχθον ἐστίχθων   ἔστιχθε ἐστίχθων
middle/passive
infinitive ἐστῖχθαι
participle m ἐστιγμένος
f ἐστιγμένη
n ἐστιγμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

Descendants

  • ⇒ Translingual: Stizus

References

  1. ^ Beekes, Robert S. P. (2010) “στίζω”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, pages 1405-6

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.