φαλακρός

Compound of φαλός (phalós, “white”) +‎ ἄκρος (ákros, “topmost”).

φᾰλᾰκρός • (phălăkrós) m (feminine φᾰλᾰκρᾱ́, neuter φᾰλᾰκρόν); first/second declension

1. bald

• “φαλακρός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “φαλακρός”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• φαλακρός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • bald idem, page 60.
  • hairless idem, page 381.

• καραφλός (karaflós) (with metathesis)

Inherited from Ancient Greek φαλακρός (phalakrós).

φαλακρός • (falakrós) m (feminine φαλακρή, neuter φαλακρό)

1. bald, hairless
2. (figuratively) bald, denuded, barren
   • 2016, Αμάντα Μιχαλοπούλου, Έξω η ζωή είναι πολύχρωμη‎^[2]:

     Τώρα έχει μείνει ένα φαλακρό κτήμα, αλλά παλιά ήταν δίπατο σπίτι, είχε ελιές γύρω γύρω, κι ο γέρος μου, που κάποτε δεν ήταν καθόλου γέρος, έπαιζε μετ’ αδέρφια του μακριά γαϊδούρα.

     Tóra échei meínei éna falakró ktíma, allá paliá ítan dípato spíti, eíche eliés gýro gýro, ki o géros mou, pou kápote den ítan kathólou géros, épaize met’ adérfia tou makriá gaïdoúra.

     Now a barren farm remains, but in the olden days it was a duplex house; it had olives all around and my old man, who at one time wasn't old at all, used to play a kids' game with his brothers.

• φαλάκρα f (falákra, “baldness”)
• φαλάκρας m (falákras, “baldy, bald person”)
• φαλακρότητα f (falakrótita, “baldness”)
• φαλακρώνω (falakróno, “to become bald”)
• φαλακροκόρακας m (falakrokórakas, “cormorant”)

• φαλακρός, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language