إجبار
Arabic
| Root |
|---|
| ج ب ر (j b r) |
| 13 terms |
Etymology
Verbal noun of أَجْبَرَ (ʔajbara).
Pronunciation
- IPA(key): /ʔid͡ʒ.baːr/
- Rhymes: -aːr
Noun
إِجْبَار • (ʔijbār) m
- verbal noun of أَجْبَرَ (ʔajbara) (form IV)
- compulsion, force
Declension
| singular | basic singular triptote | ||
|---|---|---|---|
| indefinite | definite | construct | |
| informal | إِجْبَار ʔijbār |
الْإِجْبَار al-ʔijbār |
إِجْبَار ʔijbār |
| nominative | إِجْبَارٌ ʔijbārun |
الْإِجْبَارُ al-ʔijbāru |
إِجْبَارُ ʔijbāru |
| accusative | إِجْبَارًا ʔijbāran |
الْإِجْبَارَ al-ʔijbāra |
إِجْبَارَ ʔijbāra |
| genitive | إِجْبَارٍ ʔijbārin |
الْإِجْبَارِ al-ʔijbāri |
إِجْبَارِ ʔijbāri |
Derived terms
- إِجْبَارِيّ (ʔijbāriyy)
Descendants
- → Azerbaijani: icbar
- → Persian: اجبار (ejbâr)
- → Ottoman Turkish: اجبار (icbâr)
- > Turkish: icbar (inherited)
References
- Steingass, Francis Joseph (1884) “إجبار”, in The Student's Arabic–English Dictionary[1], London: W.H. Allen