محكوم
See also: محکوم
Arabic
| Root |
|---|
| ح ك م (ḥ k m) |
| 19 terms |
Etymology
Derived from the passive participle of the verb حَكَمَ (ḥakama).
Pronunciation
- IPA(key): /maħ.kuːm/
- Rhymes: -uːm
Adjective
مَحْكُوم • (maḥkūm) (feminine مَحْكُومَة (maḥkūma), masculine plural مَحْكُومُونَ (maḥkūmūna), feminine plural مَحْكُومَات (maḥkūmāt))
- passive participle of حَكَمَ (ḥakama)
Declension
| singular | masculine | feminine | ||
|---|---|---|---|---|
| basic singular triptote | singular triptote in ـَة (-a) | |||
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| informal | مَحْكُوم maḥkūm |
الْمَحْكُوم al-maḥkūm |
مَحْكُومَة maḥkūma |
الْمَحْكُومَة al-maḥkūma |
| nominative | مَحْكُومٌ maḥkūmun |
الْمَحْكُومُ al-maḥkūmu |
مَحْكُومَةٌ maḥkūmatun |
الْمَحْكُومَةُ al-maḥkūmatu |
| accusative | مَحْكُومًا maḥkūman |
الْمَحْكُومَ al-maḥkūma |
مَحْكُومَةً maḥkūmatan |
الْمَحْكُومَةَ al-maḥkūmata |
| genitive | مَحْكُومٍ maḥkūmin |
الْمَحْكُومِ al-maḥkūmi |
مَحْكُومَةٍ maḥkūmatin |
الْمَحْكُومَةِ al-maḥkūmati |
| dual | masculine | feminine | ||
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| informal | مَحْكُومَيْن maḥkūmayn |
الْمَحْكُومَيْن al-maḥkūmayn |
مَحْكُومَتَيْن maḥkūmatayn |
الْمَحْكُومَتَيْن al-maḥkūmatayn |
| nominative | مَحْكُومَانِ maḥkūmāni |
الْمَحْكُومَانِ al-maḥkūmāni |
مَحْكُومَتَانِ maḥkūmatāni |
الْمَحْكُومَتَانِ al-maḥkūmatāni |
| accusative | مَحْكُومَيْنِ maḥkūmayni |
الْمَحْكُومَيْنِ al-maḥkūmayni |
مَحْكُومَتَيْنِ maḥkūmatayni |
الْمَحْكُومَتَيْنِ al-maḥkūmatayni |
| genitive | مَحْكُومَيْنِ maḥkūmayni |
الْمَحْكُومَيْنِ al-maḥkūmayni |
مَحْكُومَتَيْنِ maḥkūmatayni |
الْمَحْكُومَتَيْنِ al-maḥkūmatayni |
| plural | masculine | feminine | ||
| sound masculine plural | sound feminine plural | |||
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| informal | مَحْكُومِين maḥkūmīn |
الْمَحْكُومِين al-maḥkūmīn |
مَحْكُومَات maḥkūmāt |
الْمَحْكُومَات al-maḥkūmāt |
| nominative | مَحْكُومُونَ maḥkūmūna |
الْمَحْكُومُونَ al-maḥkūmūna |
مَحْكُومَاتٌ maḥkūmātun |
الْمَحْكُومَاتُ al-maḥkūmātu |
| accusative | مَحْكُومِينَ maḥkūmīna |
الْمَحْكُومِينَ al-maḥkūmīna |
مَحْكُومَاتٍ maḥkūmātin |
الْمَحْكُومَاتِ al-maḥkūmāti |
| genitive | مَحْكُومِينَ maḥkūmīna |
الْمَحْكُومِينَ al-maḥkūmīna |
مَحْكُومَاتٍ maḥkūmātin |
الْمَحْكُومَاتِ al-maḥkūmāti |
Descendants
- → Azerbaijani: məhkum
- → Ottoman Turkish: محكوم (mahḱum)
- Turkish: mahkûm
- → Persian: محکوم
- → Hindustani:
- Hindi: महकूम (mahkūm)
- Urdu: مَحْکُوم (mahkūm)
- → Hindustani:
Ottoman Turkish
Etymology
From Arabic مَحْكُوم (maḥkūm).
Adjective
محكوم • (mahḱum)
- convicted
- captive (one charmed or subdued by beauty, excellence, or affection; one who is captivated)
Noun
محكوم • (mahḱum) (plural محكوملر)
Descendants
- Turkish: mahkûm
References
- Nişanyan, Sevan (2002–) “mahkûm”, in Nişanyan Sözlük