ἀγαλλιάω

Ancient Greek

Etymology

Late form of ἀγάλλομαι (agállomai).

Pronunciation

 

Verb

ἀγαλλιάω • (agalliáō) (Koine)

  1. (intransitive) to be overjoyed, to rejoice

Usage notes

Only used in Christian writings. The verb is often used as a deponent verb.

Inflection

   Present: ἀγαλλιᾰ́ω, ἀγαλλιᾰ́ομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀγαλλιᾰ́ω ἀγαλλιᾰ́εις ἀγαλλιᾰ́ει ἀγαλλιᾰ́ετον ἀγαλλιᾰ́ετον ἀγαλλιᾰ́ομεν ἀγαλλιᾰ́ετε ἀγαλλιᾰ́ουσῐ(ν)
subjunctive ἀγαλλιᾰ́ω ἀγαλλιᾰ́ῃς ἀγαλλιᾰ́ῃ ἀγαλλιᾰ́ητον ἀγαλλιᾰ́ητον ἀγαλλιᾰ́ωμεν ἀγαλλιᾰ́ητε ἀγαλλιᾰ́ωσῐ(ν)
optative ἀγαλλιᾰ́οιμῐ ἀγαλλιᾰ́οις ἀγαλλιᾰ́οι ἀγαλλιᾰ́οιτον ἀγαλλιᾰοίτην ἀγαλλιᾰ́οιμεν ἀγαλλιᾰ́οιτε ἀγαλλιᾰ́οιεν
imperative   ἀγαλλίᾰε ἀγαλλιᾰέτω ἀγαλλιᾰ́ετον ἀγαλλιᾰέτων   ἀγαλλιᾰ́ετε ἀγαλλιᾰόντων
middle/
passive 		indicative ἀγαλλιᾰ́ομαι ἀγαλλιᾰ́ῃ,
ἀγαλλιᾰ́ει 		ἀγαλλιᾰ́εται ἀγαλλιᾰ́εσθον ἀγαλλιᾰ́εσθον ἀγαλλιᾰόμεθᾰ ἀγαλλιᾰ́εσθε ἀγαλλιᾰ́ονται
subjunctive ἀγαλλιᾰ́ωμαι ἀγαλλιᾰ́ῃ ἀγαλλιᾰ́ηται ἀγαλλιᾰ́ησθον ἀγαλλιᾰ́ησθον ἀγαλλιᾰώμεθᾰ ἀγαλλιᾰ́ησθε ἀγαλλιᾰ́ωνται
optative ἀγαλλιᾰοίμην ἀγαλλιᾰ́οιο ἀγαλλιᾰ́οιτο ἀγαλλιᾰ́οισθον ἀγαλλιᾰοίσθην ἀγαλλιᾰοίμεθᾰ ἀγαλλιᾰ́οισθε ἀγαλλιᾰ́οιντο
imperative   ἀγαλλιᾰ́ου ἀγαλλιᾰέσθω ἀγαλλιᾰ́εσθον ἀγαλλιᾰέσθων   ἀγαλλιᾰ́εσθε ἀγαλλιᾰέσθων
active middle/passive
infinitive ἀγαλλιᾰ́ειν ἀγαλλιᾰ́εσθαι
participle m ἀγαλλιᾰ́ων ἀγαλλιᾰόμενος
f ἀγαλλιᾰ́ουσᾰ ἀγαλλιᾰομένη
n ἀγαλλιᾰ́ον ἀγαλλιᾰόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: ἀγαλλιῶ, ἀγαλλιῶμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀγαλλιῶ ἀγαλλιᾷς ἀγαλλιᾷ ἀγαλλιᾶτον ἀγαλλιᾶτον ἀγαλλιῶμεν ἀγαλλιᾶτε ἀγαλλιῶσῐ(ν)
subjunctive ἀγαλλιῶ ἀγαλλιᾷς ἀγαλλιᾷ ἀγαλλιᾶτον ἀγαλλιᾶτον ἀγαλλιῶμεν ἀγαλλιᾶτε ἀγαλλιῶσῐ(ν)
optative ἀγαλλιῴην,
ἀγαλλιῷμῐ 		ἀγαλλιῴης,
ἀγαλλιῷς 		ἀγαλλιῴη,
ἀγαλλιῷ 		ἀγαλλιῷτον,
ἀγαλλιῴητον 		ἀγαλλιῴτην,
ἀγαλλιῳήτην 		ἀγαλλιῷμεν,
ἀγαλλιῴημεν 		ἀγαλλιῷτε,
ἀγαλλιῴητε 		ἀγαλλιῷεν,
ἀγαλλιῴησᾰν
imperative   ἀγαλλίᾱ ἀγαλλιᾱ́τω ἀγαλλιᾶτον ἀγαλλιᾱ́των   ἀγαλλιᾶτε ἀγαλλιώντων
middle/
passive 		indicative ἀγαλλιῶμαι ἀγαλλιᾷ ἀγαλλιᾶται ἀγαλλιᾶσθον ἀγαλλιᾶσθον ἀγαλλιώμεθᾰ ἀγαλλιᾶσθε ἀγαλλιῶνται
subjunctive ἀγαλλιῶμαι ἀγαλλιᾷ ἀγαλλιᾶται ἀγαλλιᾶσθον ἀγαλλιᾶσθον ἀγαλλιώμεθᾰ ἀγαλλιᾶσθε ἀγαλλιῶνται
optative ἀγαλλιῴμην ἀγαλλιῷο ἀγαλλιῷτο ἀγαλλιῷσθον ἀγαλλιῴσθην ἀγαλλιῴμεθᾰ ἀγαλλιῷσθε ἀγαλλιῷντο
imperative   ἀγαλλιῶ ἀγαλλιᾱ́σθω ἀγαλλιᾶσθον ἀγαλλιᾱ́σθων   ἀγαλλιᾶσθε ἀγαλλιᾱ́σθων
active middle/passive
infinitive ἀγαλλιᾶν ἀγαλλιᾶσθαι
participle m ἀγαλλιῶν ἀγαλλιώμενος
f ἀγαλλιῶσᾰ ἀγαλλιωμένη
n ἀγαλλιῶν ἀγαλλιώμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἠγαλλίᾰον, ἠγαλλιᾰόμην (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠγαλλίᾰον ἠγαλλίᾰες ἠγαλλίᾰε(ν) ἠγαλλιᾰ́ετον ἠγαλλιᾰέτην ἠγαλλιᾰ́ομεν ἠγαλλιᾰ́ετε ἠγαλλίᾰον
middle/
passive 		indicative ἠγαλλιᾰόμην ἠγαλλιᾰ́ου ἠγαλλιᾰ́ετο ἠγαλλιᾰ́εσθον ἠγαλλιᾰέσθην ἠγαλλιᾰόμεθᾰ ἠγαλλιᾰ́εσθε ἠγαλλιᾰ́οντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἠγαλλίων, ἠγαλλιώμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠγαλλίων ἠγαλλίᾱς ἠγαλλίᾱ ἠγαλλιᾶτον ἠγαλλιᾱ́την ἠγαλλιῶμεν ἠγαλλιᾶτε ἠγαλλίων
middle/
passive 		indicative ἠγαλλιώμην ἠγαλλιῶ ἠγαλλιᾶτο ἠγαλλιᾶσθον ἠγαλλιᾱ́σθην ἠγαλλιώμεθᾰ ἠγαλλιᾶσθε ἠγαλλιῶντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἀγαλλιάσομαι, ἀγαλλιασθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle indicative ἀγαλλιάσομαι ἀγαλλιάσῃ,
ἀγαλλιάσει 		ἀγαλλιάσεται ἀγαλλιάσεσθον ἀγαλλιάσεσθον ἀγαλλιασόμεθᾰ ἀγαλλιάσεσθε ἀγαλλιάσονται
optative ἀγαλλιασοίμην ἀγαλλιάσοιο ἀγαλλιάσοιτο ἀγαλλιάσοισθον ἀγαλλιασοίσθην ἀγαλλιασοίμεθᾰ ἀγαλλιάσοισθε ἀγαλλιάσοιντο
passive indicative ἀγαλλιασθήσομαι ἀγαλλιασθήσῃ ἀγαλλιασθήσεται ἀγαλλιασθήσεσθον ἀγαλλιασθήσεσθον ἀγαλλιασθησόμεθᾰ ἀγαλλιασθήσεσθε ἀγαλλιασθήσονται
optative ἀγαλλιασθησοίμην ἀγαλλιασθήσοιο ἀγαλλιασθήσοιτο ἀγαλλιασθήσοισθον ἀγαλλιασθησοίσθην ἀγαλλιασθησοίμεθᾰ ἀγαλλιασθήσοισθε ἀγαλλιασθήσοιντο
middle passive
infinitive ἀγαλλιάσεσθαι ἀγαλλιασθήσεσθαι
participle m ἀγαλλιασόμενος ἀγαλλιασθησόμενος
f ἀγαλλιασομένη ἀγαλλιασθησομένη
n ἀγαλλιασόμενον ἀγαλλιασθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἠγαλλίᾱσᾰ, ἠγαλλιᾱσᾰ́μην, ἠγαλλιάσθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠγαλλίᾱσᾰ ἠγαλλίᾱσᾰς ἠγαλλίᾱσε(ν) ἠγαλλιᾱ́σᾰτον ἠγαλλιᾱσᾰ́την ἠγαλλιᾱ́σᾰμεν ἠγαλλιᾱ́σᾰτε ἠγαλλίᾱσᾰν
subjunctive ἀγαλλιᾱ́σω ἀγαλλιᾱ́σῃς ἀγαλλιᾱ́σῃ ἀγαλλιᾱ́σητον ἀγαλλιᾱ́σητον ἀγαλλιᾱ́σωμεν ἀγαλλιᾱ́σητε ἀγαλλιᾱ́σωσῐ(ν)
optative ἀγαλλιᾱ́σαιμῐ ἀγαλλιᾱ́σειᾰς,
ἀγαλλιᾱ́σαις 		ἀγαλλιᾱ́σειε(ν),
ἀγαλλιᾱ́σαι 		ἀγαλλιᾱ́σαιτον ἀγαλλιᾱσαίτην ἀγαλλιᾱ́σαιμεν ἀγαλλιᾱ́σαιτε ἀγαλλιᾱ́σειᾰν,
ἀγαλλιᾱ́σαιεν
imperative   ἀγαλλίᾱσον ἀγαλλιᾱσᾰ́τω ἀγαλλιᾱ́σᾰτον ἀγαλλιᾱσᾰ́των   ἀγαλλιᾱ́σᾰτε ἀγαλλιᾱσᾰ́ντων
middle indicative ἠγαλλιᾱσᾰ́μην ἠγαλλιᾱ́σω ἠγαλλιᾱ́σᾰτο ἠγαλλιᾱ́σᾰσθον ἠγαλλιᾱσᾰ́σθην ἠγαλλιᾱσᾰ́μεθᾰ ἠγαλλιᾱ́σᾰσθε ἠγαλλιᾱ́σᾰντο
subjunctive ἀγαλλιᾱ́σωμαι ἀγαλλιᾱ́σῃ ἀγαλλιᾱ́σηται ἀγαλλιᾱ́σησθον ἀγαλλιᾱ́σησθον ἀγαλλιᾱσώμεθᾰ ἀγαλλιᾱ́σησθε ἀγαλλιᾱ́σωνται
optative ἀγαλλιᾱσαίμην ἀγαλλιᾱ́σαιο ἀγαλλιᾱ́σαιτο ἀγαλλιᾱ́σαισθον ἀγαλλιᾱσαίσθην ἀγαλλιᾱσαίμεθᾰ ἀγαλλιᾱ́σαισθε ἀγαλλιᾱ́σαιντο
imperative   ἀγαλλίᾱσαι ἀγαλλιᾱσᾰ́σθω ἀγαλλιᾱ́σᾰσθον ἀγαλλιᾱσᾰ́σθων   ἀγαλλιᾱ́σᾰσθε ἀγαλλιᾱσᾰ́σθων
passive indicative ἠγαλλιάσθην ἠγαλλιάσθης ἠγαλλιάσθη ἠγαλλιάσθητον ἠγαλλιασθήτην ἠγαλλιάσθημεν ἠγαλλιάσθητε ἠγαλλιάσθησᾰν
subjunctive ἀγαλλιασθῶ ἀγαλλιασθῇς ἀγαλλιασθῇ ἀγαλλιασθῆτον ἀγαλλιασθῆτον ἀγαλλιασθῶμεν ἀγαλλιασθῆτε ἀγαλλιασθῶσῐ(ν)
optative ἀγαλλιασθείην ἀγαλλιασθείης ἀγαλλιασθείη ἀγαλλιασθεῖτον,
ἀγαλλιασθείητον 		ἀγαλλιασθείτην,
ἀγαλλιασθειήτην 		ἀγαλλιασθεῖμεν,
ἀγαλλιασθείημεν 		ἀγαλλιασθεῖτε,
ἀγαλλιασθείητε 		ἀγαλλιασθεῖεν,
ἀγαλλιασθείησᾰν
imperative   ἀγαλλιάσθητῐ ἀγαλλιασθήτω ἀγαλλιάσθητον ἀγαλλιασθήτων   ἀγαλλιάσθητε ἀγαλλιασθέντων
active middle passive
infinitive ἀγαλλιᾶσαι ἀγαλλιᾱ́σᾰσθαι ἀγαλλιασθῆναι
participle m ἀγαλλιᾱ́σᾱς ἀγαλλιᾱσᾰ́μενος ἀγαλλιασθείς
f ἀγαλλιᾱ́σᾱσᾰ ἀγαλλιᾱσᾰμένη ἀγαλλιασθεῖσᾰ
n ἀγαλλιᾶσᾰν ἀγαλλιᾱσᾰ́μενον ἀγαλλιασθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.