ἀερόπλανος

Ancient Greek

Etymology

From ᾱ̓ήρ (āḗr, “air”) +‎ πλανάω (planáō, “to wander”) +‎ -ος (-os).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /aː.e.ró.pla.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.eˈro.pla.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /a.eˈro.pla.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.eˈro.pla.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.eˈro.pla.nos/

Adjective

ᾱ̓ερόπλᾰνος • (āeróplănos) m or f (neuter ᾱ̓ερόπλᾰνον); second declension

wandering in air

Declension

Second declension of ᾱ̓ερόπλᾰνος; ᾱ̓ερόπλᾰνον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	ᾱ̓ερόπλᾰνος āeróplănos	ᾱ̓ερόπλᾰνον āeróplănon	ᾱ̓εροπλᾰ́νω āeroplắnō	ᾱ̓εροπλᾰ́νω āeroplắnō	ᾱ̓ερόπλᾰνοι āeróplănoi	ᾱ̓ερόπλᾰνᾰ āeróplănă
Genitive	ᾱ̓εροπλᾰ́νου āeroplắnou	ᾱ̓εροπλᾰ́νου āeroplắnou	ᾱ̓εροπλᾰ́νοιν āeroplắnoin	ᾱ̓εροπλᾰ́νοιν āeroplắnoin	ᾱ̓εροπλᾰ́νων āeroplắnōn	ᾱ̓εροπλᾰ́νων āeroplắnōn
Dative	ᾱ̓εροπλᾰ́νῳ āeroplắnōi	ᾱ̓εροπλᾰ́νῳ āeroplắnōi	ᾱ̓εροπλᾰ́νοιν āeroplắnoin	ᾱ̓εροπλᾰ́νοιν āeroplắnoin	ᾱ̓εροπλᾰ́νοις āeroplắnois	ᾱ̓εροπλᾰ́νοις āeroplắnois
Accusative	ᾱ̓ερόπλᾰνον āeróplănon	ᾱ̓ερόπλᾰνον āeróplănon	ᾱ̓εροπλᾰ́νω āeroplắnō	ᾱ̓εροπλᾰ́νω āeroplắnō	ᾱ̓εροπλᾰ́νους āeroplắnous	ᾱ̓ερόπλᾰνᾰ āeróplănă
Vocative	ᾱ̓ερόπλᾰνε āeróplăne	ᾱ̓ερόπλᾰνον āeróplănon	ᾱ̓εροπλᾰ́νω āeroplắnō	ᾱ̓εροπλᾰ́νω āeroplắnō	ᾱ̓ερόπλᾰνοι āeróplănoi	ᾱ̓ερόπλᾰνᾰ āeróplănă
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	ᾱ̓εροπλᾰ́νως āeroplắnōs		ᾱ̓εροπλᾰνώτερος āeroplănṓteros		ᾱ̓εροπλᾰνώτᾰτος āeroplănṓtătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

→ French: aéroplane (see there for further descendants)