ἀχεύων

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *h₂egʰ- (“to be upset, afraid”); compare ἄχνυμαι (ákhnumai). Cognate with Old Irish ad·ágathar (“to fear”) and Gothic 𐍉𐌲𐌾𐌰𐌽 (ōgjan, “to scare”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.kʰěu̯.ɔːn/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /aˈkʰe.won/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /aˈçe.βon/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /aˈçe.von/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /aˈçe.von/

Participle

ἀχεύων • (akheúōn) m (feminine ἀχεύουσᾰ, neuter ἀχεῦον); first/third declension

(chiefly Epic) grieving, troubling

Usage notes

Only the present participle is attested to the stem ἀχευ- (akheu-); finite forms are attested from other stems such as ἄχνυμαι (ákhnumai), ἀκαχίζομαι (akakhízomai), ἀχέω (akhéō), and ἄχομαι (ákhomai).

Declension

First and third declension of ἀχεύων; ἀχεύουσᾰ; ἀχεῦον (Epic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ἀχεύων akheúōn	ἀχεύουσᾰ akheúousă	ἀχεῦον akheûon	ἀχεύοντε akheúonte	ἀχευούσᾱ akheuoúsā	ἀχεύοντε akheúonte	ἀχεύοντες akheúontes	ἀχεύουσαι akheúousai	ἀχεύοντᾰ akheúontă
Genitive	ἀχεύοντος akheúontos	ἀχευούσης akheuoúsēs	ἀχεύοντος akheúontos	ἀχευόντοιν / ἀχευόντοιῐν akheuóntoi(ĭ)n	ἀχευούσαιν / ἀχευούσαιῐν / ἀχευούσῃῐν akheuoúsai(ĭ)n / akheuoúsēiĭn	ἀχευόντοιν / ἀχευόντοιῐν akheuóntoi(ĭ)n	ἀχευόντων akheuóntōn	ἀχευουσᾱ́ων / ἀχευουσέ͜ων / ἀχευουσῶν akheuousā́ōn / akheuousé͜ōn / akheuousôn	ἀχευόντων akheuóntōn
Dative	ἀχεύοντῐ akheúontĭ	ἀχευούσῃ akheuoúsēi	ἀχεύοντῐ akheúontĭ	ἀχευόντοιν / ἀχευόντοιῐν akheuóntoi(ĭ)n	ἀχευούσαιν / ἀχευούσαιῐν / ἀχευούσῃῐν akheuoúsai(ĭ)n / akheuoúsēiĭn	ἀχευόντοιν / ἀχευόντοιῐν akheuóntoi(ĭ)n	ἀχεύουσῐ / ἀχεύουσῐν / ἀχευόντεσσῐ / ἀχευόντεσσῐν / ἀχευόντεσῐ / ἀχευόντεσῐν akheúousĭ(n) / akheuóntessĭ(n) / akheuóntesĭ(n)	ἀχευούσῃσῐ / ἀχευούσῃσῐν / ἀχευούσῃς / ἀχευούσαις akheuoúsēisĭ(n) / akheuoúsēis / akheuoúsais	ἀχεύουσῐ / ἀχεύουσῐν / ἀχευόντεσσῐ / ἀχευόντεσσῐν / ἀχευόντεσῐ / ἀχευόντεσῐν akheúousĭ(n) / akheuóntessĭ(n) / akheuóntesĭ(n)
Accusative	ἀχεύοντᾰ akheúontă	ἀχεύουσᾰν akheúousăn	ἀχεῦον akheûon	ἀχεύοντε akheúonte	ἀχευούσᾱ akheuoúsā	ἀχεύοντε akheúonte	ἀχεύοντᾰς akheúontăs	ἀχευούσᾱς akheuoúsās	ἀχεύοντᾰ akheúontă
Vocative	ἀχεύων akheúōn	ἀχεύουσᾰ akheúousă	ἀχεῦον akheûon	ἀχεύοντε akheúonte	ἀχευούσᾱ akheuoúsā	ἀχεύοντε akheúonte	ἀχεύοντες akheúontes	ἀχεύουσαι akheúousai	ἀχεύοντᾰ akheúontă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ἀχευόντως akheuóntōs			—			—
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.