ἁγιάζω

See also: αγιάζω

Ancient Greek

Etymology

From ἅγιος (hágios, “holy”) +‎ -άζω (-ázō, denominative verb suffix).

Pronunciation

 

Verb

ἁγιάζω • (hagiázō)

  1. Koine form of ἁγίζω (hagízō)
    Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου·
    Páter hēmôn ho en toîs ouranoîs hagiasthḗtō tò ónomá sou;
    Our Father, Who art in heaven, Hallowed be Thy Name.
    • John 17.19:
      καὶ ὑπὲρ αὐτῶν ἐγὼ ἁγιάζω ἐμαυτόν ἵνα καὶ αὐτοὶ ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ
      kaì hupèr autôn egṑ hagiázō emautón hína kaì autoì ôsin hēgiasménoi en alētheíāi
      And for their sakes I sanctify myself, that they also might be sanctified through the truth.
    • Hebrews 10.10:
      ἐν ᾧ θελήματι ἡγιασμένοι ἐσμὲν οἱ διὰ τῆς προσφορᾶς τοῦ σώματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐφάπαξ
      en hōî thelḗmati hēgiasménoi esmèn hoi dià tês prosphorâs toû sṓmatos toû Iēsoû Khristoû ephápax
      By the which will we are sanctified through the offering of the body of Jesus Christ once for all.

Inflection

   Present: ἁγιάζω, ἁγιάζομαι (Koine)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἁγιάζω ἁγιάζεις ἁγιάζει ἁγιάζετον ἁγιάζετον ἁγιάζομεν ἁγιάζετε ἁγιάζουσῐ(ν)
subjunctive ἁγιάζω ἁγιάζῃς ἁγιάζῃ ἁγιάζητον ἁγιάζητον ἁγιάζωμεν ἁγιάζητε ἁγιάζωσῐ(ν)
optative ἁγιάζοιμῐ ἁγιάζοις ἁγιάζοι ἁγιάζοιτον ἁγιαζοίτην ἁγιάζοιμεν ἁγιάζοιτε ἁγιάζοιεν
imperative   ἁγίαζε ἁγιαζέτω ἁγιάζετον ἁγιαζέτων   ἁγιάζετε ἁγιαζόντων
middle/
passive 		indicative ἁγιάζομαι ἁγιάζεαι ἁγιάζεται ἁγιάζεσθον ἁγιάζεσθον ἁγιαζόμεθᾰ ἁγιάζεσθε ἁγιάζονται
subjunctive ἁγιάζωμαι ἁγιάζηαι ἁγιάζηται ἁγιάζησθον ἁγιάζησθον ἁγιαζώμεθᾰ ἁγιάζησθε ἁγιάζωνται
optative ἁγιαζοίμην ἁγιάζοιο ἁγιάζοιτο ἁγιάζοισθον ἁγιαζοίσθην ἁγιαζοίμεθᾰ ἁγιάζοισθε ἁγιάζοιντο
imperative   ἁγιάζεο ἁγιαζέσθω ἁγιάζεσθον ἁγιαζέσθων   ἁγιάζεσθε ἁγιαζέσθων
active middle/passive
infinitive ἁγιάζειν ἁγιάζεσθαι
participle m ἁγιάζων ἁγιαζόμενος
f ἁγιάζουσᾰ ἁγιαζομένη
n ἁγιᾶζον ἁγιαζόμενον
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἡγίαζον, ἡγιαζόμην (Koine)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἡγίαζον ἡγίαζες ἡγίαζε(ν) ἡγιάζετον ἡγιαζέτην ἡγιάζομεν ἡγιάζετε ἡγίαζον
middle/
passive 		indicative ἡγιαζόμην ἡγιάζου ἡγιάζετο ἡγιάζεσθον ἡγιαζέσθην ἡγιαζόμεθᾰ ἡγιάζεσθε ἡγιάζοντο
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἡγίασᾰ, ἡγιασᾰ́μην, ἡγιάσθην (Koine)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἡγίασᾰ ἡγίασᾰς ἡγίασε(ν) ἡγιάσᾰτον ἡγιασᾰ́την ἡγιάσᾰμεν ἡγιάσᾰτε ἡγίασᾰν
subjunctive ἁγιάσω ἁγιάσῃς ἁγιάσῃ ἁγιάσητον ἁγιάσητον ἁγιάσωμεν ἁγιάσητε ἁγιάσωσῐ(ν)
optative ἁγιάσαιμῐ ἁγιάσειᾰς / ἁγιάσαις ἁγιάσειε(ν) / ἁγιάσαι ἁγιασεῖτον ἁγιασείτην ἁγιασεῖμεν ἁγιασεῖτε ἁγιασεῖεν
imperative   ἁγίασον ἁγιασᾰ́τω ἁγιάσᾰτον ἁγιασᾰ́των   ἁγιάσᾰτε ἁγιασᾰ́ντων
middle indicative ἡγιασᾰ́μην ἡγιάσω ἡγιάσᾰτο ἡγιάσᾰσθον ἡγιασᾰ́σθην ἡγιασᾰ́μεθᾰ ἡγιάσᾰσθε ἡγιάσᾰντο
subjunctive ἁγιάσωμαι ἁγιάσηαι ἁγιάσηται ἁγιάσησθον ἁγιάσησθον ἁγιασώμεθᾰ ἁγιάσησθε ἁγιάσωνται
optative ἁγιασαίμην ἁγιάσαιο ἁγιάσαιτο ἁγιάσαισθον ἁγιασαίσθην ἁγιασαίμεθᾰ ἁγιάσαισθε ἁγιάσαιντο
imperative   ἁγίασαι ἁγιασᾰ́σθω ἁγιάσᾰσθον ἁγιασᾰ́σθων   ἁγιάσᾰσθε ἁγιασᾰ́σθων
passive indicative ἡγιάσθην ἡγιάσθης ἡγιάσθη ἡγιάσθητον ἡγιασθήτην ἡγιάσθημεν ἡγιάσθητε ἡγιάσθησᾰν
subjunctive ἁγιασθῶ ἁγιασθῇς ἁγιασθῇ ἁγιασθῆτον ἁγιασθῆτον ἁγιασθῶμεν ἁγιασθῆτε ἁγιασθῶσῐ(ν)
optative ἁγιασθείην ἁγιασθείης ἁγιασθείη ἁγιασθεῖτον / ἁγιασθείητον ἁγιασθείτην / ἁγιασθειήτην ἁγιασθεῖμεν / ἁγιασθείημεν ἁγιασθεῖτε / ἁγιασθείητε ἁγιασθεῖεν / ἁγιασθείησᾰν
imperative   ἁγιάσθητῐ ἁγιασθήτω ἁγιάσθητον ἁγιασθήτων   ἁγιάσθητε ἁγιασθέντων
active middle passive
infinitive ἁγιᾶσαι ἁγιάσᾰσθαι ἁγιασθῆναι
participle m ἁγιάσᾱς ἁγιασᾰ́μενος ἁγιασθείς
f ἁγιάσᾱσᾰ ἁγιασᾰμένη ἁγιασθεῖσᾰ
n ἁγιᾶσᾰν ἁγιασᾰ́μενον ἁγιασθέν
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἡγῐ́ασμαι (Koine)
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive 		indicative ἡγῐ́ασμαι ἡγῐ́ασαι ἡγῐ́ασται ἡγῐ́ασθον ἡγῐ́ασθον ἡγῐάσμεθᾰ ἡγῐ́ασθε ἡγῐάσᾰται
subjunctive ἡγῐασμένος ὦ ἡγῐασμένος ᾖς ἡγῐασμένος ᾖ ἡγῐασμένω ἦτον ἡγῐασμένω ἦτον ἡγῐασμένοι ὦμεν ἡγῐασμένοι ἦτε ἡγῐασμένοι ὦσῐ(ν)
optative ἡγῐασμένος εἴην ἡγῐασμένος εἴης ἡγῐασμένος εἴη ἡγῐασμένω εἴητον / εἶτον ἡγῐασμένω εἰήτην / εἴτην ἡγῐασμένοι εἴημεν / εἶμεν ἡγῐασμένοι εἴητε / εἶτε ἡγῐασμένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   ἡγῐ́ασο ἡγῐάσθω ἡγῐ́ασθον ἡγῐάσθων   ἡγῐ́ασθε ἡγῐάσθων
middle/passive
infinitive ἡγῐᾶσθαι
participle m ἡγῐασμένος
f ἡγῐασμένη
n ἡγῐασμένον
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.