ἡμένοιν

See also: ἡμένοις and ἥμενοι

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /hɛː.mé.noi̯n/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)e̝ˈme.nyn/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /iˈme.nyn/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /iˈme.nyn/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /iˈme.nin/

Participle

ἡμένοιν • (hēménoin)

genitive/dative dual masculine/neuter of ἥμενος (hḗmenos)