ὀρέγω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *h₃réǵeti (“to be straightening, stretching, setting upright”).^[1]

Cognates include Avestan 𐬭𐬁𐬱𐬙𐬀 (rāšta), Old Irish rigid, Latin regō, and Old English riht (English right).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.ré.ɡɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /oˈre.ɡo/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /oˈre.ɣo/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /oˈre.ɣo/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /oˈre.ɣo/

Verb

ὀρέγω • (orégō)

to reach, stretch, stretch out
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 15.371
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 24.743
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 9.527
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 12.257
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 17.366
- 522 BCE – 443 BCE, Pindar, Pythian Ode 4.240
- 46 CE – 120 CE, Plutarch, Camillus 36
- 406 BCE, Sophocles, Oedipus at Colonus 846
- Anthology of Planudes 4.294
to reach out, hold out, hand, give
- 750 BCE – 650 BCE, Hesiod, Theogony 433
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 5.33
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 12.328
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 17.453
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 24.102
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 15.312
- 522 BCE – 443 BCE, Pindar, Nemean Ode 7.58
- 522 BCE – 443 BCE, Pindar, Pythian Ode 3.110
- 428 BCE – 347 BCE, Plato, Phaedo 117b
- 409 BCE, Sophocles, Philoctetes 1203
(middle voice and passive voice)
1. to stretch oneself out, stretch forth one's hand
  - 750 BCE – 650 BCE, Hesiod, The Shield of Heracles 456
  - 750 BCE – 650 BCE, Hesiod, Theogony 178
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 4.307
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 5.851
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 11.26
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 13.20
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 16.834
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 23.99
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 24.506
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 21.53
  - 300 BCE – 200 BCE, Theocritus, Collected Works 21.44
2. to reach at, reach out to; to aim at [with genitive]
  - 412 BCE, Euripides, Helen 1238
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 6.466
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 16.322
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 23.805
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 11.392
  - Tyrt. 12.12
3. to yearn for [with genitive]
  - 480 BCE – 411 BCE, Antiphon of Rhamnus, First Tetralogy 2.12
  - 300 BCE – 250 BCE, Apollonius of Rhodes, Argonautica 2.878
  - 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Nicomachean Ethics 1113a.12
  - 460 BCE – 370 BCE, Democritus, Collected Works 202
  - 490 BCE – 430 BCE, Empedocles, Collected Works 129.4
  - 341 BCE – 270 BCE, Epicurus, Fragments 187
  - 480 BCE – 406 BCE, Euripides, Fragments 240
  - 416 BCE, Euripides, Herakles 16
  - 413 BCE, Euripides, Ion 842
  - 428 BCE – 347 BCE, Plato, Protagoras 326a
  - 380 BCE, Plato, The Republic 439b
  - 380 BCE, Plato, The Republic 485d
  - 460 BCE – 395 BCE, Thucydides, History of the Peloponnesian War 2.65
  - 460 BCE – 395 BCE, Thucydides, History of the Peloponnesian War 3.42
4. to take [with accusative]
  - 412 BCE, Euripides, Helen 353
  - 408 BCE, Euripides, Orestes 303

Inflection

Present: ὀρέγω, ὀρέγομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὀρέγω	ὀρέγεις	ὀρέγει	ὀρέγετον	ὀρέγετον	ὀρέγομεν	ὀρέγετε	ὀρέγουσῐ(ν)
	subjunctive	ὀρέγω	ὀρέγῃς	ὀρέγῃ	ὀρέγητον	ὀρέγητον	ὀρέγωμεν	ὀρέγητε	ὀρέγωσῐ(ν)
	optative	ὀρέγοιμῐ	ὀρέγοις	ὀρέγοι	ὀρέγοιτον	ὀρεγοίτην	ὀρέγοιμεν	ὀρέγοιτε	ὀρέγοιεν
	imperative		ὄρεγε	ὀρεγέτω	ὀρέγετον	ὀρεγέτων		ὀρέγετε	ὀρεγόντων
middle/ passive	indicative	ὀρέγομαι	ὀρέγῃ / ὀρέγει	ὀρέγεται	ὀρέγεσθον	ὀρέγεσθον	ὀρεγόμεθᾰ	ὀρέγεσθε	ὀρέγονται
	subjunctive	ὀρέγωμαι	ὀρέγῃ	ὀρέγηται	ὀρέγησθον	ὀρέγησθον	ὀρεγώμεθᾰ	ὀρέγησθε	ὀρέγωνται
	optative	ὀρεγοίμην	ὀρέγοιο	ὀρέγοιτο	ὀρέγοισθον	ὀρεγοίσθην	ὀρεγοίμεθᾰ	ὀρέγοισθε	ὀρέγοιντο
	imperative		ὀρέγου	ὀρεγέσθω	ὀρέγεσθον	ὀρεγέσθων		ὀρέγεσθε	ὀρεγέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὀρέγειν				ὀρέγεσθαι
participle	m	ὀρέγων				ὀρεγόμενος
	f	ὀρέγουσᾰ				ὀρεγομένη
	n	ὀρέγον				ὀρεγόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ὤρεγον, ὠρεγόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὤρεγον	ὤρεγες	ὤρεγε(ν)	ὠρέγετον	ὠρεγέτην	ὠρέγομεν	ὠρέγετε	ὤρεγον
middle/ passive	indicative	ὠρεγόμην	ὠρέγου	ὠρέγετο	ὠρέγεσθον	ὠρεγέσθην	ὠρεγόμεθᾰ	ὠρέγεσθε	ὠρέγοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ὀρέξω, ὀρέξομαι, ὀρεχθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὀρέξω	ὀρέξεις	ὀρέξει	ὀρέξετον	ὀρέξετον	ὀρέξομεν	ὀρέξετε	ὀρέξουσῐ(ν)
active	optative	ὀρέξοιμῐ	ὀρέξοις	ὀρέξοι	ὀρέξοιτον	ὀρεξοίτην	ὀρέξοιμεν	ὀρέξοιτε	ὀρέξοιεν
middle	indicative	ὀρέξομαι	ὀρέξῃ / ὀρέξει	ὀρέξεται	ὀρέξεσθον	ὀρέξεσθον	ὀρεξόμεθᾰ	ὀρέξεσθε	ὀρέξονται
middle	optative	ὀρεξοίμην	ὀρέξοιο	ὀρέξοιτο	ὀρέξοισθον	ὀρεξοίσθην	ὀρεξοίμεθᾰ	ὀρέξοισθε	ὀρέξοιντο
passive	indicative	ὀρεχθήσομαι	ὀρεχθήσῃ	ὀρεχθήσεται	ὀρεχθήσεσθον	ὀρεχθήσεσθον	ὀρεχθησόμεθᾰ	ὀρεχθήσεσθε	ὀρεχθήσονται
passive	optative	ὀρεχθησοίμην	ὀρεχθήσοιο	ὀρεχθήσοιτο	ὀρεχθήσοισθον	ὀρεχθησοίσθην	ὀρεχθησοίμεθᾰ	ὀρεχθήσοισθε	ὀρεχθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ὀρέξειν			ὀρέξεσθαι		ὀρεχθήσεσθαι
participle	m	ὀρέξων			ὀρεξόμενος		ὀρεχθησόμενος
	f	ὀρέξουσᾰ			ὀρεξομένη		ὀρεχθησομένη
	n	ὀρέξον			ὀρεξόμενον		ὀρεχθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ὤρεξᾰ, ὠρεξᾰ́μην, ὠρέχθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὤρεξᾰ	ὤρεξᾰς	ὤρεξε(ν)	ὠρέξᾰτον	ὠρεξᾰ́την	ὠρέξᾰμεν	ὠρέξᾰτε	ὤρεξᾰν
	subjunctive	ὀρέξω	ὀρέξῃς	ὀρέξῃ	ὀρέξητον	ὀρέξητον	ὀρέξωμεν	ὀρέξητε	ὀρέξωσῐ(ν)
	optative	ὀρέξαιμῐ	ὀρέξειᾰς / ὀρέξαις	ὀρέξειε(ν) / ὀρέξαι	ὀρέξαιτον	ὀρεξαίτην	ὀρέξαιμεν	ὀρέξαιτε	ὀρέξειᾰν / ὀρέξαιεν
	imperative		ὄρεξον	ὀρεξᾰ́τω	ὀρέξᾰτον	ὀρεξᾰ́των		ὀρέξᾰτε	ὀρεξᾰ́ντων
middle	indicative	ὠρεξᾰ́μην	ὠρέξω	ὠρέξᾰτο	ὠρέξᾰσθον	ὠρεξᾰ́σθην	ὠρεξᾰ́μεθᾰ	ὠρέξᾰσθε	ὠρέξᾰντο
	subjunctive	ὀρέξωμαι	ὀρέξῃ	ὀρέξηται	ὀρέξησθον	ὀρέξησθον	ὀρεξώμεθᾰ	ὀρέξησθε	ὀρέξωνται
	optative	ὀρεξαίμην	ὀρέξαιο	ὀρέξαιτο	ὀρέξαισθον	ὀρεξαίσθην	ὀρεξαίμεθᾰ	ὀρέξαισθε	ὀρέξαιντο
	imperative		ὄρεξαι	ὀρεξᾰ́σθω	ὀρέξᾰσθον	ὀρεξᾰ́σθων		ὀρέξᾰσθε	ὀρεξᾰ́σθων
passive	indicative	ὠρέχθην	ὠρέχθης	ὠρέχθη	ὠρέχθητον	ὠρεχθήτην	ὠρέχθημεν	ὠρέχθητε	ὠρέχθησᾰν
	subjunctive	ὀρεχθῶ	ὀρεχθῇς	ὀρεχθῇ	ὀρεχθῆτον	ὀρεχθῆτον	ὀρεχθῶμεν	ὀρεχθῆτε	ὀρεχθῶσῐ(ν)
	optative	ὀρεχθείην	ὀρεχθείης	ὀρεχθείη	ὀρεχθεῖτον / ὀρεχθείητον	ὀρεχθείτην / ὀρεχθειήτην	ὀρεχθεῖμεν / ὀρεχθείημεν	ὀρεχθεῖτε / ὀρεχθείητε	ὀρεχθεῖεν / ὀρεχθείησᾰν
	imperative		ὀρέχθητῐ	ὀρεχθήτω	ὀρέχθητον	ὀρεχθήτων		ὀρέχθητε	ὀρεχθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ὀρέξαι			ὀρέξᾰσθαι		ὀρεχθῆναι
participle	m	ὀρέξᾱς			ὀρεξᾰ́μενος		ὀρεχθείς
	f	ὀρέξᾱσᾰ			ὀρεξᾰμένη		ὀρεχθεῖσᾰ
	n	ὀρέξᾰν			ὀρεξᾰ́μενον		ὀρεχθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ὤρεγμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ὤρεγμαι	ὤρεξαι	ὤρεκται	ὤρεχθον	ὤρεχθον	ὠρέγμεθᾰ	ὤρεχθε	ὠρέγᾰται
	subjunctive	ὠρεγμένος ὦ	ὠρεγμένος ᾖς	ὠρεγμένος ᾖ	ὠρεγμένω ἦτον	ὠρεγμένω ἦτον	ὠρεγμένοι ὦμεν	ὠρεγμένοι ἦτε	ὠρεγμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ὠρεγμένος εἴην	ὠρεγμένος εἴης	ὠρεγμένος εἴη	ὠρεγμένω εἴητον / εἶτον	ὠρεγμένω εἰήτην / εἴτην	ὠρεγμένοι εἴημεν / εἶμεν	ὠρεγμένοι εἴητε / εἶτε	ὠρεγμένοι εἴησᾰν / εἶεν
	imperative		ὤρεξο	ὠρέχθω	ὤρεχθον	ὠρέχθων		ὤρεχθε	ὠρέχθων
						middle/passive
infinitive						ὠρέχθαι
participle	m					ὠρεγμένος
	f					ὠρεγμένη
	n					ὠρεγμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ὀρωρέχαμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ὀρωρέχαμαι	ὀρωρέχασαι	ὀρωρέχαται	ὀρωρέχασθον	ὀρωρέχασθον	ὀρωρεχάμεθᾰ	ὀρωρέχασθε	ὀρωρέχανται
	subjunctive	ὀρωρεχαμένος ὦ	ὀρωρεχαμένος ᾖς	ὀρωρεχαμένος ᾖ	ὀρωρεχαμένω ἦτον	ὀρωρεχαμένω ἦτον	ὀρωρεχαμένοι ὦμεν	ὀρωρεχαμένοι ἦτε	ὀρωρεχαμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ὀρωρεχαμένος εἴην	ὀρωρεχαμένος εἴης	ὀρωρεχαμένος εἴη	ὀρωρεχαμένω εἴητον / εἶτον	ὀρωρεχαμένω εἰήτην / εἴτην	ὀρωρεχαμένοι εἴημεν / εἶμεν	ὀρωρεχαμένοι εἴητε / εἶτε	ὀρωρεχαμένοι εἴησᾰν / εἶεν
	imperative		ὀρωρέχασο	ὀρωρεχάσθω	ὀρωρέχασθον	ὀρωρεχάσθων		ὀρωρέχασθε	ὀρωρεχάσθων
						middle/passive
infinitive						ὀρωρεχᾶσθαι
participle	m					ὀρωρεχαμένος
	f					ὀρωρεχαμένη
	n					ὀρωρεχαμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Pluperfect: ὀρωρεχάμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ὀρωρεχάμην	ὀρωρέχασο	ὀρωρέχατο	ὀρωρέχασθον	ὀρωρεχάσθην	ὀρωρεχάμεθᾰ	ὀρωρέχασθε	ὀρωρέχαντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

ἀνορέγω (anorégō)
ἀντορέγω (antorégō)
ἀπορέγω (aporégō)
ἐπορέγω (eporégō)
κακορέκτης (kakoréktēs)
πᾰρορέγω (părorégō)
προσορέγω (prosorégō)
σῠνορέγομαι (sŭnorégomai)
ὑπερορέγομαι (huperorégomai)

Related terms

ἀνόρεκτος (anórektos)
ὄργυιᾰ (órguiă)
ὀρέγδην (orégdēn)
ὀρεγιάω (oregiáō)
ὄρεγμᾰ (óregmă)
ὀρεγμίη (oregmíē)
ὀρέγνῡμῐ (orégnūmĭ)
ὀρεκτέος (orektéos)
ὀρεκτέω (orektéō)
ὀρεκτιάω (orektiáō)
ὀρεκτῐκός (orektĭkós)
ὀρεκτός (orektós)
ὄρεξῐς (órexĭs)
ὀρεχθέω (orekhthéō)

References

^ Beekes, Robert S. P. (2010) “ὀρέγω”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 1099